Negentig is hij. Elke dag na het opstaan raffelt hij met zijn fragiele tanige lijf vijf yoga-oefeningen af, vóór hij naar de asbak grijpt waarin zijn eerste sigaret al ligt te wachten.
Zijn ochtendwandeling door een grotesk Texaans woestijnlandschap in alle tinten geel en oranje brengt hem naar zijn vaste diner, waar hij de eigenaar liefdevol begroet met ‘Jij bent niets’.
En vice versa.
Daar zet hij zich achter een ferme mok koffie met veel suiker en melk aan zijn dagelijkse kruiswoordpuzzel.
Lucky is een levenskunstenaar. En bij levenskunst hoort af en toe ook een goede scheldpartij. Zelfs een langdurige wrok koesteren kan een vorm van levenskunst zijn als je het doet zoals Lucky het doet.
Lucky’s dagen rijgen zich aaneen met een aantal vaste routines. Dagen die eindigen achter een Bloody Maria in de plaatselijke kroeg, waar elke avond niet alleen dezelfde oudjes aan de bar hangen, maar ook dezelfde verhalen rondgaan.
Met hooguit kleine variaties.
Totdat Lucky op een ochtend valt en hij vanaf dan de losse eindjes in zijn leven aan elkaar gaat knopen.
Na een bijna ondraaglijk kwetsbaar gezongen Mariachi-lied en een van de mooiste filmmonologen ooit over de zin van het leven, is de slotknoop even simpel als liefdevol.
Lucky was de allerlaatste rol van de Amerikaanse acteur Harry Dean Stanton (1926-2017), vooral bekend van de film Paris, Texas (1984). De film Lucky (2017) is gedurende de semi-lockdown met een aantal andere prachtige ‘kleine films’ in het kader van #samenthuis gratis te zien op Cinetree, het filmplatform met een missie.
Tekst: © Marjan Ippel, 2020 | Beeld: Filmposter van Lucky
