De Coronajaren XVII: Kwaaknieuws

De Coronajaren XVII: Kwaaknieuws

Reporter: ‘Goedemorgen, Kwaaknieuws. Mag ik u iets vragen?’
Eend: ‘Nee.’
R: ‘Er gaan geruchten dat u-’
E: ‘Ik zei “nee”.’
R: ‘Morgen verschijnt er een groot stuk in Kwaaknieuws. Met of zonder uw toestemming. Ik geef u de kans om uw kant van het verhaal te vertellen.’
E: ‘Er is geen verhaal. Laat me met rust.’
R: ‘Wilt u niet dat de waarheid wordt verteld?’
E: ‘Ik wil in alle rust m’n eieren uitbroeden. Dat wil ik.’
R: ‘Dat begrijp ik. Daar gaat het hier ook om. Het schijnt dat u-’
E: ‘Het schijnt dat jij een dove kwartel bent. Dan zeg ik het wat harder: Rot op!’
R: ‘Ik zie dat u een gele snavel heeft en een witte kraag. Hebben niet alleen woerden dat?’
E: ‘Gij zegt het.’
R: ‘Wij hebben er een stadsecoloog bijgehaald en die bevestigt dat vrouwtjeseenden een oranje snavel hebben en woerden-’
E: ‘Wat is je punt?’
R: ‘Heeft u dit nest geroofd? Bent u een kraker?’
E: ‘Ik ben een kwaker. En ik heb hier geen tijd voor. Ik moet m’n eieren omdraaien.’
R: ‘Ik wil best geloven dat het uw eieren zijn, maar bent u de moeder of de vader? Of wellicht de dochter?’
E: ‘Nou moet jij eens even goed luisteren: al ben ik de opa, wat doet het er toe als deze pulletjes maar gezond en veilig op de wereld komen?’
R [noteert sensatiebelust]: ‘Aha, dus u bent de opa? Vandaar uw vale kleuren en schriele lijf.’
E [draait zuchtend de eieren, met de rug naar de reporter toe]: ‘Whatever.’
R: ‘Waar is de moeder? Ik heb gehoord dat zij elke ochtend tevergeefs komt kijken of ze op haar eigen nest kan. Dat ze zelfs een paar keer bovenop u is gesprongen, omdat ze echt haar ei kwijt móest.’
E [trekt met de gele snavel donsjes uit het lijf en schikt die zorgvuldig op het nest]: ‘Ik herken mij hier niet in. [mompelend] Coronalijer.’

Wordt vervolgd?

Tekst & beeld: © Marjan Ippel, 2021

Dit is deel 17 in de reeks De Coronajaren en deel 4 in de serie over het eendennest op mijn vlot. De eerdere delen vind je hier, hier en hier.

De Coronajaren XVI: De fuik

De Coronajaren XVI: De fuik

Meerkoet 1: ‘Zo, het was me het weekendje wel.’
Meerkoet 2: ‘Heb je de eenden weer lopen opjagen? Laat ze toch eens met rust. Vrijheid blijheid.’
1 [verontwaardigd]: ‘Ik heb niks gedaan.’
2 [sceptisch]: ‘Jaja, dat ken ik.’
1: ‘Echt. Al zou ik hebben gewild. Een spektakel hier, man.’
2 [argwanend]: ‘Wat dan? De groene halsbandparkieten zeker weer?’
1: ‘Niet in het water, op de kant. Veertienhonderd van die, hoe heten die vogels ook alweer, mensen liepen hier bovenop elkaar over de brug de kade op. Zingend, joelend, filmend.’
2: ‘Ga weg, veertienhonderd? Dat kan die kade toch helemaal niet hebben? Die is hartstikke verzakt.’
1: ‘En achter hen aan heel veel busjes vol groen-met-zwarte types met schilden en mondkapjes die de kade vervolgens gingen blokkeren.’
2: ‘Waarvoor dan?’
1 [rolt met de ogen]: ‘Ze hebben het me niet verteld.’
2: ‘Eng, man! Was je niet bang voor je nest? Zoiets loopt meestal gierend uit de klauwen.’
1: ‘Doosbang. In gedachten zag ik de fietsen, stoeptegels en plantenpotten al op mijn nest belanden. Maar niks. Zingen, daar bleef het vooral bij.’
2: ‘Wat zongen ze dan?’
1: ‘Eerst “Liefde, vrijheid, geen dictatuur”. En later op de middag “Zij gelooft in mij” en “A little less conversation, a little more action”. Toen werd er ook gedanst.’
2: ‘Waarom liepen ze niet gewoon door?’
1: ‘Omdat aan het andere eind van de kade ook groen-met-zwarte types met schilden en mondkapjes stonden om hen tegen te houden.’
2: ‘Een soort eendenfuik? Maar dan voor mensen?’
1: ‘Daar leek het veel op. Ze stonden daar niet vrijwillig urenlang in de kou hun plas op te houden, tot ze het maar op de kade lieten lopen… Ze konden geen kant op. Behalve het water in. Wat sommigen ook deden.’
2: ‘Ons water!?’
1: ‘Ja, je hebt echt wat gemist.’
2: ‘En hoe liep het af dan?’
1: ‘Na uren werden ze in grote bussen weggereden. En dat was dat.’

Op zaterdag 20 maart 2021 werd een groep van zo’n 1400 demonstranten door de politie van het Amsterdamse Museumplein verjaagd en in een fuik geleid op de Leidsekade, waar zij – en daardoor ook alle kadebewoners – urenlang zijn vastgehouden.

Tekst & beeld: © Marjan Ippel, 2021

Dit is deel 16 in de reeks De Coronajaren.

De Coronajaren XV: Stempret

De Coronajaren XV: Stempret

Buurman 1 [stopt een vuilniszak in de container]: ‘Waarom ik denk dat jongeren massaal zijn gaan stemmen?’
Buurman 2 [houdt een vuilniszak vast]: ‘Is toch opvallend, niet dan?’
1: ‘Die vervelen zich kapot, man! Zelfs stemmen is nu een uitje.’
2: ‘Denk je?’
1: ‘Het is net als je vakantie plannen: eerst ga je bedenken op wie je gaat stemmen en online programma’s vergelijken. Allemaal “vakantievoorpret”.’
2: ‘Ik betwijfel of dat is gebeurd.’
1: ‘Misschien niet. Maar de volgende fase is zeker niet overgeslagen.’
2: ‘Welke?’
1: ‘De stemlocatie uitzoeken. Bij een van die cultuurhuizen naar binnen stappen voelt als een exotische vakantie nu ze al maanden dicht zijn. Ik weet zeker dat er lang over gedubd is: stemmen vanaf je fiets bij de RAI, of toch naar Lola Luid?’
2: ‘Maar hoe lang duurt dat stemmen helemaal?’
1: ‘Dat maakt voor die TikTok-generatie niks uit. Zo’n filmpje duurt ook maar een paar seconden.’
2: ‘Zit wat in.’
1: ‘Dan de grote vraag: wat trek ik aan? Eindelijk weer eens een gelegenheid om iets anders dan die eeuwige joggingbroek te dragen.’
[2 zwijgt en kijkt naar z’n eigen joggingbroek]
1: ‘Vervolgens nemen ze een vakantieselfie in het stemhokje, maken een vakantiefilmpje van de wachtrij, het décor, whatever. De Tolhuistuin had zelfs een silent disco en een photo booth. I rest my case.’
2: ‘Slim.’
1: ‘En dat wordt gepost alsof ze op microvakantie waren.’
2 [lacht]: ‘Microvakantie?’
1 [knikt]: ‘Volgt de napret. De jaloerse commentaren: “Was jij in de Melkweg? Cool!”’
2: ‘Ik was gewoon om de hoek, in het bejaardentehuis.’
1 [schudt medelijdend het hoofd]: ‘Jij bent dan ook overduidelijk geen jongere. Tot slot het vakantiesouvenir: het rode potlood. Massaal meegenomen als tastbare herinnering aan de microvakantie.’
2: ‘Om op Marktplaats te verkopen, bedoel je.’
1 [geïrriteerd]: ‘Ook goed.’
2 [nadenkend, terwijl hij de vuilniszak in de container werpt]: ‘Ik voel wel wat je bedoelt. Ik moet dus iets verzinnen waardoor die pubers van mij de vuilniszak buiten zetten gaan zien als een microvakantie…’

Tekst & beeld: © Marjan Ippel, 2021
(Foto: stemlocatie De Melkweg, de kleine zaal, Amsterdam)

Dit is deel 15 in de reeks De Coronajaren.

De Coronajaren XIV: Fake it till you break them

De Coronajaren XIV: Fake it till you break them

Vriendin 1: ‘De natuur is volledig in de war. En ik ook.’
Vriendin 2: ‘Even kijken: één nest, twee vrouwtjes, waarvan er een waarschijnlijk een mannetje is. Ja?’
1: ‘Vrouwtjes hebben een oranje snavel, mannetjes een gele. Volgens Wiki. Deze heeft een vaalgele, is sowieso vaal en heeft een andere bouw. Niet rond en vol, maar schriel.’
2: ‘Maar met het gedrag van een vrouwtje?’
1 [knikt]: ‘Zit op het nest, trekt de lavendel aan gort om de eieren te bedekken en draait ze eens in de zoveel tijd netjes om. Precies volgens het boekje Eieren leggen voor dummies.
2: ‘Eieren die waarschijnlijk niet van haar/hem zijn.’
1: ‘Yep.’
2 [lacht]: ‘Fake it till you break them!’
1: ‘Lach er maar om.’
2: ‘Sorry. Hoe reageert die andere eend, zeg maar “de moeder”? Die moet toch gek worden van deze nestroof.’
1: ‘Ze nemen nu elk hun eigen mannetje mee om de ander het nest uit te intimideren.’
2: ‘Oók de faker?’
1: ‘Ja. Het ventje met z’n metallic groene kop en felgele snavel denkt waarschijnlijk dat-ie met “haar” kuikentjes gaat krijgen, de schat… Viel zeker op haar jongensachtige uiterlijk?’
2 [beledigd]: ‘En ik mocht er niet om lachen! Maar wat doen ze dan?’
1: ‘Dicht bij die ander in de buurt gaan zitten en een staarwedstijdje beginnen.’
2: ‘En dat werkt?’
1: ‘Dat is dus interessant. De “echte” geeft voortijdig op. Net als bij koning Salomon in de bijbel lijkt ze de eieren aan de ander te gunnen als die zo een grotere kans van overleven hebben.’
2 [cynisch]: ‘Ja hoor, dahag!’
1: ‘Maar misschien heb ik wel te veel soaps geschreven in mijn leven.’

Wordt vervolgd?

Tekst & beeld: © Marjan Ippel, 2021
(Op de foto: de “faker”)

Dit is deel 14 in de reeks De Coronajaren.

De Coronajaren XIII: Avondklok

De Coronajaren XIII: Avondklok

Vriend 1 [op een buitenbank met een Coca Cola-flesje vol Glühwein]: ‘Niet zo negatief. Het heeft ook voordelen.’
Vriend 2 [nippend van de Glühwein]: ‘Welke dan?’
1: ‘De visite blijft niet eindeloos plakken terwijl jij eigenlijk allang naar bed had gewild.’
2: ‘Loser.’
1: ‘En de tijd dat er alcohol vloeit is beperkt.’
2: ‘En het voordeel daarvan is…?’
1: ‘Dat als het bezoek uiterlijk kwart voor negen de deur uit is, je nog fris genoeg bent om een boek te lezen, bijvoorbeeld.’
2: ‘En dat vind jij een voordeel?’
1: ‘Jij dus niet.’
2: ‘Ik wil juist onbezorgd dronken worden, zonder te moeten denken aan al die burgertruttige regeltjes en betuttelingen.’
1: ‘Wat is daar leuk aan?’
2: ‘Dat je voelt dat je lééft.’
1: ‘Jaja.’
2: ‘Ik wil bezoeken die uit de hand lopen. Waar de waarheid keihard over tafel gaat omdat iedereen teveel op heeft. Ik wil ruzies die diep in de nacht weer even gepassioneerd worden bijgelegd als ze ontstonden. Ik wil… ik wil… gewoon m’n kroegleven terug.’
1: ‘Eruit getrapt worden vanwege je losse handjes?’
[2 zwijgt]
1: ‘De volgende ochtend niet meer weten wie je allemaal hebt beledigd en waarmee?’
2: ‘Nou ja…’
1: ‘Met een gat in je hoofd en een gescheurd T-shirt ergens in een goot wakker worden en niet weten hoe je daar terecht bent gekomen?’
2 [nukkig]: ‘Da’s misschien één keer gebeurd.’
1: ‘Ik denk dat die avondklok jouw redding is. Kun je eindelijk dat boek schrijven waarmee je me in je dronken buien al eeuwen lastigvalt.’
2 [kwaad]: ‘Dus zo denk jij over mij? Jij vindt mij een loser. Iemand die niks voor elkaar krijgt, hè? Eindelijk komt hier de waarheid boven tafel!’
1: ‘En dat mét avondklok.’
[staat op]
1: ‘Jij nog een Glühwein om het af te leren?’

Tekst & beeld: © Marjan Ippel, 2021

Dit is deel 13 in de reeks De Coronajaren.

De Coronajaren XII: Co-eierschap

De Coronajaren XII: Co-eierschap

Vriendin 1 [in de rij voor de click&collect-balie van de DIY-zaak]: ‘Hoe is het met je eenden?’
Vriendin 2: ‘Breek me de bek niet open.’
1 [lacht]: ‘Nog altijd een soap?’
2: ‘Het wordt alleen maar soapier.’
1: ‘Vertel.’
2: ‘Moeder en haar vermoedelijke dochter leggen nu om beurten een ei in de lavendelbak.
1: ‘OMG.’
2: ‘Ja! Nu nog geen probleem omdat ze hun ei droppen en weer wegvliegen. Maar als alle eieren gelegd zijn, moet er de klok rond gebroed worden. En wat dan?’
1 [zich verkneukelend]: ‘Een catfight!’
2: ‘Of ze laten allebei het nest in de steek. Kan ook.’
1: ‘En dan eet jij dagenlang eendeneieren.’
2 [geschokt]: ‘A, nee!’
1: ‘Lekker hoor. Nooit gegeten bij de Chinees?’
2 [rilt bij de gedachte]: ‘Maar dit is nog niet alles. Mijn broer beweert dat “dochter” helemaal geen vrouwtje is. Volgens hem is het een mannetje dat zijn kleuren verloor dankzij de door corona veroorzaakte overbevolking. Of zoiets.’
1: ‘Maar mannetjes zitten toch nooit op nesten?’
2: ‘Misschien is het wel een non-binary of genderqueer eend. Weet jij veel.’
1: ‘Met een moedersyndroom? Maar gaat die dan ook broeden?’
2: ‘Dunno. Voorlopig ga ik uit van twee vrouwtjes die aan co-eierschap doen.’
1: ‘Zou gewiekst zijn. Dan hebben ze allebei hun vlerken meer vrij tijdens de broedtijd.’
2: ‘En de jonkies hebben meer kans op overleven met twee moeders die ze langs alle gevaren laveren.’
1: ‘Wow. Zo revolutioneert corona misschien wel de eendenbroed!’
2 [nadenkend]: ‘Met nog meer overbevolking tot gevolg…’

Wordt vervolgd?

Tekst & beeld: © Marjan Ippel, 2021
(foto: Dit is een foto van de “dochter” (met witte kraag). De foto bij de vorige column is er een van de “moeder”)

Dit is deel 12 in de reeks De Coronajaren.

De Coronajaren XI: Kapplicht

De Coronajaren XI: Kapplicht

Klant 1 [kijkt goedkeurend om zich heen]: ‘Wow, ziet er Corona-proof uit met die spatschermen tussen de stoelen.’
Kapper: ‘Het heeft in ieder geval niet aan ons gelegen als we weer drie maanden dicht moeten.’
Klant 1: ‘Please, dat overleeft mijn haar niet nog een keer.’
Kapper [voelt aan haar haar en lacht]: ‘Inderdaad.’
Oudere Klant 2 komt binnen: ‘Goeiemorgen. Wat fijn dat jullie weer open zijn!’
Kapper: ‘Ja, hè? Ik dank premier Rutte elke morgen op mijn knietjes.’
Klant 2 [trekt jas uit]: ‘Snap ik. Vind je het goed als ik geen mondkapje draag?’
Kapper [verbaasd]: ‘Nou, eh…’
Klant 2 [loopt door]: ‘Oké?’
Kapper: ‘Wij moeten ons aan de regels houden. Het is de wet.’
Klant 2: ‘Ja, weet ik wel. Ik heb zelf ook een winkel, hoor. Maar vind je het goed?’
Kapper: ‘Wij mogen u niet bedienen zonder mondkapje.’
Klant 2: ‘Bij die andere kapper mocht het wel.’
Kapper: ‘Tja…’
Klant 2: ‘Ik heb er niet eens een bij me, dus… Vind je het erg?’
[Kapper is beduusd]
Klant 1: ‘Het is niet alleen aan de kapper om hierover te beslissen. Ik vind het in ieder geval niet goed.’
Klant 2: ‘Pardon?’
Klant 1: ‘U speelt ook met mijn gezondheid. En daar heb ik net zo goed iets over te zeggen.’
Klant 2: ‘Dan moet ik dus eerst naar huis om er één op te halen?’
Klant 1: ‘Tja, hoe lang bestaat die mondkapjesplicht nu al? O ja, ruim drie maanden!’
Kapper [gehaast]: ‘Ik heb wel een mondkapje voor u.’
Klant 1: ‘En anders ik wel.’
[Klant 2 krijgt twee mondkapjes aangereikt en neemt er één aan]
Kapper [ opgelucht]: ‘Koffie?’

Tekst & beeld: © Marjan Ippel, 2021

Dit is deel 11 in de reeks De Coronajaren.

De Coronajaren X: Familieruzie?

De Coronajaren X: Familieruzie?

Moeder via Facetime: ‘Dus jouw eend heeft corona? Het moet niet gekker worden.’
Dochter via Facetime [zucht]: ‘Nee, je luistert niet.’
M: ‘Jij zegt net-’
D: ‘Dat “mijn” eend een coronaslachtoffer is. Da’s iets anders.’
M: ‘Hoe dan?’
D: ‘Dankzij het virus was er nauwelijks verkeer in de grachten. Heerlijk, maar daardoor hebben veel meer watervogels het overleefd.’
M: ‘Klinkt niet als slachtoffers.’
D [negeert moeder]: ‘En nu zijn er dus teveel watervogels voor de hoeveelheid water. Vooral meerkoeten.’
M: ‘De coronawinnaars?’
D: ‘En die meerkoeten zijn nu hun veel te krappe territorium op bloedige wijze aan het verdedigen. Tegen elkaar, maar dus ook tegen “mijn” eend.’
M: ‘Ah.’
D: ‘Dus “mijn” eend, die al jaren haar nest maakt op mijn vlot, komt samen met haar kerel van dit seizoen weer de lavendelbak inspecteren. Precies zoals vorige lente en alle lentes daarvoor.’
M: ‘Schattig toch?’
D: ‘Eerst een paar keer de condities van het nest checken. Dan proefzitten. En dat allemaal terwijl pa in de buurt rondzwemt om eventueel gevaar af te wenden.’
M: ‘Ik voel een “maar” aankomen.’
D: ‘Ja, want die playboy kan zelfs dat niet.’
M: ‘Hm.’
D: ‘Elke keer worden ze belaagd door zo’n militante meerkoet die op bloed uit is. En wie gaat er als eerste vandoor?’
M [geërgerd]: ‘Mannen! En nu?’
D: ‘Is het drama compleet. Want nu zit er een andere eend op ma’s nest mijn lavendel te slopen. Ik vermoed zelfs haar bloedeigen dochter!’
M: ‘Ach, een familieruzie? Corona maakt meer kapot dan je lief is…’

Wordt vervolgd?

Tekst & beeld: © Marjan Ippel, 2021

Dit is deel 10 in de reeks De Coronajaren.