Naar goed gemeentelijk gebruik, moeten wij als eerste betrokkenen telkens het laatste nieuws over de vernieuwing van onze in zorgelijke staat verkerende kade en de daarbij behorende tijdelijke verplaatsing van onze woonboten uit de krant vernemen.
Het is namelijk inmiddels al heel lang stil van de kant van onze gemeentelijke projectleider.
Nummer vier intussen, als ik me niet vertel.
Het laatste wat wij hoorden, of liever lazen, was een vluchtig mailtje deze zomer. Daarin stond dat we de beloofde verplaatsingsvergoedingen op onze buik konden schrijven (maar dan in ambtenarentaal) en dat er een nieuw plan in de maak was, waarbij hoogst onzeker was of de door de gemeente aangewezen tijdelijke ligplaatsen nog wel beschikbaar zouden zijn.
Oftewel: wij en onze buren waren volledig terug bij af.
Opnieuw onzekerheid alom.
Bij navraag kregen we nog te lezen dat de planning van ergens in 2023 – op zichzelf al een verschuiving van het project met ruim anderhalf jaar – nu verlegd was naar eind Q2 25.
In gewoon Nederlands: rond de maand juni in 2025.
Waarheen? Waarvoor? Geen idee…
Maar als ik vandaag Het Parool opensla, kantelt mijn toekomstbeeld opnieuw.
Begrijp ik verkeerswethouder Melanie van der Horst goed, dan vormt onze kade nog altijd een herstelprioriteit, maar zal het misschien niet eens meer tot een tijdelijke verplaatsing van onze woningen komen.
Veranderde inzichten dicteren nu namelijk: hier en daar een pleistertje en een kusje erop. En klaar!
Eh… hoera?
De reden is dat de kades die eerst als extreem instortgevaarlijk werden aangemerkt volgens de zoveelste nieuwe kostbare berekeningen ineens nog minimaal dertig jaar mee blijken te kunnen. Alle vuistdikke scheuren en verzakkingen ten spijt.
Het doet me denken aan wat expats altijd over de praktijken van Nederlandse huisartsen zeggen: ‘Neem een paracetamolletje en kom over twee weken nog maar eens terug.’
In dit geval over dertig jaar.
Komt het de gemeente financieel even goed uit om de boel opnieuw dertig jaar voor zich uit te kunnen schuiven?
Een en ander wordt ingekleed met het aantrekkelijk klinkende argument van minder overlast voor het kade- en brugverkeer. Over de zorgen en onzekerheden van de betrokken bewoners naar goed gemeentelijk gebruik wederom geen woord.
Noch over de erfenis waarmee deze gemeente de volgende generaties opzadelt.
We zullen te zijner tijd wel weer in de krant lezen of dit inderdaad de laatste aflevering zal blijken in deze langlopende Amsterdamse kadesoap.
Tekst & beeld: © Marjan Ippel, 2023
