Precies vier maanden geleden op 17 maart 2020 begon ik met mijn reeks columns over leven in ‘het nieuwe normaal’ in Amsterdam, sinds premier Rutte zijn intelligente lockdown afkondigde. Ik deed dit onder de titel ‘Leven in lockdown’.
Na de versoepeling op 1 juni, de zogenaamde fase 2, startte ik een nieuwe serie: ‘Leven unlocked’.
Nu het nieuwe van het ‘nieuwe normaal’ er wel vanaf is, sluit ik ook deze reeks columns.
Niet dat corona bestreden is, integendeel. Nog gister drukte WHO-baas Ghebreyesus ons op het hart dat het oude normaal nog heel ver weg is en corona voorlopig volksvijand nummer 1 blijft.
En nog vandaag berichtten de media dat het aantal besmettingen weer stijgt.
En je hoeft maar om je heen te kijken om te zien dat weinig echt normaal is. Nieuw dan wel oud.
Want het is natuurlijk leuk om met z’n dertigen in het Rijksmuseum rond te lopen, met z’n vieren in de bioscoop te zitten en met max honderd anderen naar je favoriete popband te kijken, maar het is niet normaal.
Niet voor de makers. Niet voor de exploitanten. En niet voor lang.
Dit is de laatste aflevering in de columnserie ‘Leven unlocked’.
Tekst & beeld: © Marjan Ippel, 2020
Month: July 2020
Leven unlocked XIII: Mediterranee aan het IJ
In deze crisis zijn twee grote winnaars aan te wijzen en dat zijn de plasticindustrie en het plantenrijk. Nu de horeca het vooral moet hebben van haar terrassen staat de gemeente via noodverorderingen toe de openbare parkeerruimte tijdelijk in te nemen voor haar gasten.
Maar omdat het onmogelijk is voor een gastvrouw om voortdurend aan crowd control te doen, en zij bovendien nooit de ambitie heeft gehad om politieagent te zijn of zelfs maar te spelen, roept zij ter handhaving van de anderhalvemeterregels de hulp in van kuipflora (naast meters plastic).
De plant als alternatieve doorbitch. Een goede keuze, want in tegenstelling tot plastic hebben planten een rustgevende uitwerking op de mens. En dus ook op de uitgelaten huggende terrasgast.
De afgelopen weken moeten heel wat tuincentra zijn leeggeplunderd om op elke anderhalve meter natuurlijke scheidingen te kunnen aanbrengen tussen de verschillende terrastafels en banken.
Waar ooit blik blonk, groeien nu lavendels, oleanders, vijgenbomen, palmen en olijvenbomen langs het water. Een plantenkeuze die mede lijkt ingegeven door de huidige beperkte uitreismogelijkheden. Alsof de Mediterranee tijdelijk is opgeschoven naar het noorden, nu het noorden niet naar de Mediterranee afzakt.
De Côte d’Azur ligt deze zomer aan de Amstel, de grachten en het IJ.
Mij hoor je niet klagen.
Tekst & beeld: © Marjan Ippel, 2020
(foto is genomen bij Café De Jonge Wees)
Leven unlocked XII: Smetteloos wit
Er was een lockdown voor nodig om terug te krijgen wat al tijden uit de horeca van deze stad verdwenen was: het witte tafelkleed.
De smetteloze tafelbedekking stierf een zachte dood toen tijdens de vorige crisis het laken plots ging staan voor overdreven luxe, torenhoge declaraties en ander typisch graaiersgedrag, waardoor de noodlijdende gast elk tafelbedekkend etablissement ging mijden als de pest.
Werd het onberispelijke damast, linnen of katoen weggehaald, zag de zaak er stantepede laagdrempelig en onschuldig uit. En dus werd de verdwijntruc van hoog tot laag toegepast.
Maar nu in nieuwe crisistijden is het kleed terug. Op straat.
Afgezien van de hoge attentiewaarde, ook van ver, staat het wit voor zorg (no pun intended). Voor aandacht. Voor die extra mijl. En dat is nodig in tijden dat gasten weer gelokt moeten worden naar die plaatsen waar een paar maanden geleden nog wekenlange wachttijden golden.
Nu iedereen gewend is om aan de kale eettafel thuis te werken, staat wit tafellinnen bovendien voor gastvrijheid en genieten buitenshuis. Voor (corona)vrije tijd. Net als de lijnen en kruizen overal op straat roept het: ‘Kom hier, in dit afgebakende stukje ben je veilig.’
Ging het witte damast ooit horecabreed in de ban, nu wordt het even horecabreed weer neergelegd. Op de stoeptafels van eetcafé, bistro én sterrentent.
Tekst & beeld: © Marjan Ippel, 2020
(foto is gemaakt op het terras van Gertrude restaurant & bar)
Leven unlocked XI: Onbekommerd op een kluitje
“Wat was het heerlijk rustig, hè?” Een vriendin over de voorbije semi-lockdown.
“Ik mis het nu al (smiley met traan).” Mijn broer via Messenger.
“Ik leefde helemaal op.” Een collega-journalist.
Zelfs nu de stad ruim een maand weer ‘open’ is en het ‘normale’ leven zo goed en zo kwaad als het gaat terugkeert, kom ik niemand tegen die geen lockdownheimwee heeft.
Mijzelf niet uitgezonderd.
Het is dan ook nog steeds wennen, die nieuwe vrijheid die aan zoveel mitsen en maren gebonden is. Zo aarzel ik of ik al naar de bioscoop durf. Afgesloten ruimtes zijn tenslotte de Nieuwe No-go Areas.
Maar ik wil graag de documentaire over modeontwerper Martin Margiela zien, de man die al ruim een decennium vrijwillig in lockdown zit en zijn modellen al in 1989 een facemask liet dragen.
En dus tijg ik naar Lab 111.
Met vier andere kijkers zit ik keurig verdeeld over de zaal als de deuren dichtgaan. Toch beweegt mijn hoofd automatisch van links naar rechts, op zoek naar ventilatieapparatuur.
Maar eenmaal in de film gezogen vergeet ik alles.
Tot tegen het einde de goedbezochte opening in 2018 van een Parijs’ retrospectief over het werk van dit Antwerpse genie voorbij komt. Met een schok gaat het door me heen:
“Zullen we ooit weer zo onbekommerd met z’n allen op een kluitje staan?”
Tekst & beeld: © Marjan Ippel, 2020
(De foto boven nam ik met mijn iPhone van het filmdoek. De foto onder is de filmposter)