Er was een lockdown voor nodig om terug te krijgen wat al tijden uit de horeca van deze stad verdwenen was: het witte tafelkleed.
De smetteloze tafelbedekking stierf een zachte dood toen tijdens de vorige crisis het laken plots ging staan voor overdreven luxe, torenhoge declaraties en ander typisch graaiersgedrag, waardoor de noodlijdende gast elk tafelbedekkend etablissement ging mijden als de pest.
Werd het onberispelijke damast, linnen of katoen weggehaald, zag de zaak er stantepede laagdrempelig en onschuldig uit. En dus werd de verdwijntruc van hoog tot laag toegepast.
Maar nu in nieuwe crisistijden is het kleed terug. Op straat.
Afgezien van de hoge attentiewaarde, ook van ver, staat het wit voor zorg (no pun intended). Voor aandacht. Voor die extra mijl. En dat is nodig in tijden dat gasten weer gelokt moeten worden naar die plaatsen waar een paar maanden geleden nog wekenlange wachttijden golden.
Nu iedereen gewend is om aan de kale eettafel thuis te werken, staat wit tafellinnen bovendien voor gastvrijheid en genieten buitenshuis. Voor (corona)vrije tijd. Net als de lijnen en kruizen overal op straat roept het: ‘Kom hier, in dit afgebakende stukje ben je veilig.’
Ging het witte damast ooit horecabreed in de ban, nu wordt het even horecabreed weer neergelegd. Op de stoeptafels van eetcafé, bistro én sterrentent.
Tekst & beeld: © Marjan Ippel, 2020
(foto is gemaakt op het terras van Gertrude restaurant & bar)