Month: February 2020

In het smalle steegje dat uitgeeft op het Spui staat een lange rij mensen keurig achter elkaar opgesteld dicht tegen de vuilgele wand met ouderwetsche muurreclame aan. Het is een gedisciplineerde rij achter een premièrehekje. En dat alleen is al een ongewoon gezicht in deze stad, waar stoplichten een meerkeuzevraag zijn.
Hier vormen dan ook geen Amsterdammers de colonne, maar toeristen met camera’s en een air meer in the know te zijn dan de langslopende citytrippers die, opgehitst door het rijaanzicht, elkaar vol FOMO aankijken. Wat missen zij hier? ‘It’s a bakery!’ roept een Engelsman verbijsterd uit als hij één plus één heeft opgeteld.
Die rekensom behelst maar liefst twee doorbitches in speciale uniformen van beige capejas en zwart hoofddeksel bij de zaak waar alle soesa om draait: een koekjesbakker met slechts één zelfverzonnen koekje op het repertoire.
Voor de winkeldeur staat een bord met daarop de gedragsregels. Want dat komt nauw in een smalle doorgangssteeg. Of dat nog niet afdoende is, wordt de procedure secuur gestroomlijnd door de deurwachters die hun orders rechtstreeks via een oortje binnenkrijgen, alsof ze de Koning zelf bewaken. Zodra iemand met een bruine papieren zak het pand verlaat, wijzen zij de volgende uitverkorene aan die mag oversteken om het koekjesparadijs te betreden.
Scheldend banen plaatselijke fietsers zich een weg langs het on-Amsterdamse tafereel.

* FOMO: Fear of Missing Out

Tekst & beeld: © Marjan Ippel, 2020

‘Hi, hoe is het met je?’
Ik trek alle laatjes in m’n hersenen open, maar nergens informatie over degene die mij zo enthousiast tegemoet komt lopen.
Daar geeft ze me al een ferme hand, begeleid door een brede glimlach.
‘Goed’, antwoord ik onzeker. ‘En met jou?’
‘Iets beter gelukkig.’
Ik graaf en graaf: niks. En ik moet nu toch echt reageren op deze informatie. Verder dan een echoënd ‘gelukkig’ kom ik niet. Wie is dit in Godsnaam?
‘We zijn er nog steeds niet helemaal, maar ja, het was ook niet niks wat er allemaal gebeurd is.’
“We”, zegt ze. Er is sprake van een “we”. En het andere deel van die “we” moet ik óók kennen. Bovendien is het niet niks wat er is gebeurd. Hoe kan het dat ik dat kwijt ben?
‘Wanneer zagen wij elkaar nu voor het laatst?’ vis ik, in de hoop op een aanwijzing. Want ook de gelegenheid, een boeklancering in Scheltema, biedt geen aanknopingspunt.
‘Vlak voordat het gebeurde.’
‘Help!’, denk ik. Maar ik zeg: ‘Ach ja…’ Ik kijk er zo meelevend mogelijk bij.
Zij, plotse straffe blik: ‘Je hebt geen idee, hè?’
Mijn paniek moet zo zichtbaar zijn, en anders mijn karmozijn gekleurde wangen wel, dat ontsnappen niet meer mogelijk is.
‘Sorry.’
Dan verschiet ze zelf: ‘Jij bent toch Irene?’

Tekst & beeld: © Marjan Ippel, 2020

Deze yogales heeft een van de leerlingen een introducé meegenomen. Nu haakt er wel vaker iemand aan die zelf aan den lijve wil ervaren hoe meesterlijk onze Iyengar yogajuf is.
Maar deze gast is duidelijk van een andere categorie. De oudere man blijkt een torenhoge leermeester in Martial Arts. Een speciaal vanuit Japan ingevlogen sensei om in onze stad een stel examens te komen afnemen.
De illustere Japanse meester is als Alice die in het konijnenhol valt. Gewend aan een dojo bedekt met dikke matten, komen onze yogamatjes hem wonderlijk dun over. En wat gaan we doen met al die kussens, riemen en blokken? Om maar te zwijgen van de aan de muur genagelde touwen. Lachend steekt hij zijn hoofd door één ervan, bij wijze van strop.
Een aanzet tot een clash of cultures? Integendeel, wat volgt is een wederzijds respectvolle ontmoeting tussen een vechtmeester en een ontspanningsmeesteres. Terwijl zij zijn houding preciseert, spreekt ze hem eerbiedig aan met ‘Sensei’. En hij toont zich een even buigzame als leergierige leerling.
Ter afsluiting groet de juf ons allen persoonlijk op de gebruikelijke wijze. Een lichte buiging, de handen tegen elkaar, vingers omhoog: ‘namasté’.
Sensei reageert met een diepe buiging naar zijn meesteres, begeleid door ‘domo arigato gozaimashita’, de bekende dankbetuiging na iedere Martial Arts-les.

Tekst & beeld: © Marjan Ippel, 2020

Hij zit er weer. Zoals elke dag. Ook toen, tijdens die zware storm. In de loop van de ochtend – je kunt je klok erop gelijk zetten – installeert hij zich op het bankje aan de overkant van het water. Zíjn bankje inmiddels.
Zo’n vertrouwd gezicht is hij de afgelopen maanden geworden, dat ik ongerust ben als hij er niet zit, met die oranje hoodie getrokken tot ver over zijn wilde bruine haren en baard.
Hij houdt zich aan een vaste dagroutine. Die begint staande naast het bankje met iets wat het meest lijkt op tai chi-oefeningen. Maar soms ook schijnen de armbewegingen onderdeel van een vurige donderpreek, als van een old-school dominee.
Daarna zit hij op zijn bankje urenlang te converseren, alsof hij audiëntie houdt in zijn salon. Thee en biscuitjes zijn geserveerd, de conversatie is levendig en gaat ver voorbij de gebruikelijke koetjes en kalfjes. Er wordt gelachen, er valt af en toe een scheldwoord, maar dat is niet gemeend. Het belichaamt passie, een mening, ergens voor staan. En ja, dan kan het er soms wat heftig aan toe gaan.
Zelfs zonder zichtbare gasten.
Tegen het einde van de middag is het tijd om de salon te sluiten, het bankje te verlaten. Tot de volgende ochtend het ritueel opnieuw begint.

Tekst & beeld: © Marjan Ippel, 2020

In het koffietentje zitten een vrouw en een man. Zij achter een flat white met kokosmelk en een half zakje rietsuiker, hij met een V60 filterkoffie uit Burundi.
Twee ouders, hoewel niet behorend tot hetzelfde gezin. Het is de basisschool om de hoek die hen verbindt, waar hun kinderen voor de middelbareschoolkeuze staan.
De ouders bespreken hun opties, rekening houdend met een zee aan parameters, variërend van de leeromgeving, het slagingspercentage en het leerlingenbestand, tot de schoollocatie en de verlokkingen die daar al dan niet loeren.
School A, weet de vrouw, heeft een extra curriculair programma dat perfect aansluit bij haar multigetalenteerde spruit. Maar voor de poort hangen leerlingen te roken en godweetwatnogmeer, tempert de man.
School B is dankzij de state-of-the-art architectuur met mediatheek, theater, muziekstudio en roboticalab een aantrekkelijke kandidaat, maar behaalde het afgelopen schooljaar geen topscore. Zij: ‘En dan wil je daar sowieso niet heen.’
De volgende scoort weliswaar goed, maar zou te weinig doen aan zelfontplooiing. Een dikke diskwalificatie. Want op maat gemaakte begeleiding is voor beiden niet onderhandelbaar.
En dan is er nog dat lyceum met zo’n streng toelatingsbeleid, dat het alleen daarom al begeerlijk is.
‘Maar die búúrt.’ De vrouw kijkt alsof ze terplekke poep aan haar schoen ontdekt.
Dan: ‘Jij nog een Burundi?’

Tekst & beeld: © Marjan Ippel, 2020

Een ouderwets gezicht, zo’n paar dat geconcentreerd blikt op een uitgevouwen papieren stadsplattegrond. Wanneer zie je dat nog?
De twee tieners die afzijdig naar hun beeldschermpjes staren, lijken in elk geval niets met het archaïsche tafereel te maken te willen hebben.
Het stel wijst en kibbelt, af en toe verdwaasd opkijkend van de gezamenlijk vastgehouden kaart, op zoek naar herkenningspunten. Een straatnaambord, een brug, iets.
Niets. Ook de stadskaart een halve slag draaien, levert geen openbaring op.
Achter hun rug worden de pubers zichtbaar ongeduldig. Hun vermoedelijke ouders vertonen echter geen reactie, te diep verzonken als zij zijn in het topografisch labyrinth.
‘Do you need directions?’ Ik vraag het voor de zekerheid in het Engels, immers de meest gesproken taal in mijn buurt.
Pas dan merkt het paar me op. De vrouw maakt een sprong van schrik, gevolgd door een paniekerige greep naar haar schuin over de schouder gedragen designertas. Opgelucht constateert ze dat de belager – ik – daar nog niet bij heeft kunnen komen. Tegelijkertijd werpt de man zich als een verdedigingswal tussen haar en mij op.
Zijn afwerende ‘no’ moet mij afschrikken.
De kinderen opperen nog ‘Liedseplien?’. Maar de ouders trekken ze al gehaast mee, weg van mij.
Precies de verkeerde kant op, constateer ik.

Tekst & beeld: © Marjan Ippel, 2020