We hebben een verjaardag op ‘Bakkum’, de camping die ook wel ‘klein-Amsterdam’ heet vanwege hele Mokumse schooljaargangen die daar ’s zomers naast elkaar neerstrijken.
Voordat we aan wijn uit een pak gaan, waaien we uit in de nabijgelegen duinen.
Weer terug op vlakker achterland met hier en daar plukjes oerrunderen, worden we aangesproken door een vrouw. Of we misschien weten waar een zeker bankje staat. Het moet hier ergens zijn. Toch kunnen ze het niet vinden, zij en haar gezelschap.
Wij hebben geen idee en willen alweer doorlopen.
Maar iets in de vrouw houdt ons tegen. Het bankje speelde een belangrijke rol in het leven van haar zoon, begint ze te vertellen. Dat wil zeggen, in zijn laatste maanden toen bleek dat hij uitgezaaide kanker had. Hij zat er vaak om zich door de natuur te laten troosten.
Helaas wist destijds helemaal niemand hiervan. Een ondraaglijke gedachte. En daarom zoeken zij nu het bankje – de moeder, vader en weduwe van de zoon.
We helpen zoeken, halen Google Maps erbij, googlen op de naam van het bankje. Niets.
Haar familie wil verdergaan. Zoniet de vrouw. Het bankje dat hier móet staan, is de laatste lijn naar haar verloren zoon. Liefdevol leiden de twee haar weg.
Even later schuiven wij bedrukt op de bierbank op Bakkum aan.
Tekst & beeld: © Marjan Ippel, 2020