Een ouderwets gezicht, zo’n paar dat geconcentreerd blikt op een uitgevouwen papieren stadsplattegrond. Wanneer zie je dat nog?
De twee tieners die afzijdig naar hun beeldschermpjes staren, lijken in elk geval niets met het archaïsche tafereel te maken te willen hebben.
Het stel wijst en kibbelt, af en toe verdwaasd opkijkend van de gezamenlijk vastgehouden kaart, op zoek naar herkenningspunten. Een straatnaambord, een brug, iets.
Niets. Ook de stadskaart een halve slag draaien, levert geen openbaring op.
Achter hun rug worden de pubers zichtbaar ongeduldig. Hun vermoedelijke ouders vertonen echter geen reactie, te diep verzonken als zij zijn in het topografisch labyrinth.
‘Do you need directions?’ Ik vraag het voor de zekerheid in het Engels, immers de meest gesproken taal in mijn buurt.
Pas dan merkt het paar me op. De vrouw maakt een sprong van schrik, gevolgd door een paniekerige greep naar haar schuin over de schouder gedragen designertas. Opgelucht constateert ze dat de belager – ik – daar nog niet bij heeft kunnen komen. Tegelijkertijd werpt de man zich als een verdedigingswal tussen haar en mij op.
Zijn afwerende ‘no’ moet mij afschrikken.
De kinderen opperen nog ‘Liedseplien?’. Maar de ouders trekken ze al gehaast mee, weg van mij.
Precies de verkeerde kant op, constateer ik.
Tekst & beeld: © Marjan Ippel, 2020