“Laten we het beslismoment vervroegen.”
Ik kijk verbaasd achterom. Wíj?
Druk in zijn mobiel pratend loopt de man op sportschoenen bijna dwars door mij heen. Hij zit in vergadering, concludeer ik uit het vervolg van zijn ‘call’ over de ‘core competence’ van zijn ‘taskforce’ dat ik onvrijwillig meekrijg.
Correctie: hij lóópt in vergadering. Op straat.
Sinds het corona-advies verschuift van ‘blijf thuis!’ naar ‘ga naar buiten (mits op 1,5m <->)!’ wordt buitenshuis niet alleen flink gesport, maar vullen de straten zich met een fenomeen dat nog niet eerder zo systematisch van-9-tot-5 in de buitenlucht opspeelde.
Kantoorlingo.
Vanaf het bankje aan de overkant galmt de stem van een ‘zoomende’ vrouw – laptop op schoot – over ‘benchmarken’ en ‘employablity’. Achter haar langs ‘klankbordt’ een jogger draadloos met andere thuiswerkers over ‘het gameplan’ dat ze samen nog moeten ‘finalizen’.
In de rij voor het koffietentje worden er vóór mij draadloos agenda’s ‘gesynct’ (“Nope, sorry. 1-1tje met Jackie”), terwijl achter mij per videocall een ‘klap op de deal’ wordt gegeven.
Zoals in sommige landen de veilige beslotenheid van de eigen auto tot thuisclub, thuisrestaurant en thuisbios werd, zo is in wandel- en fietsstad Amsterdam de complete openbare ruimte onofficieel uitgeroepen tot thuiskantoor.
O.kééé…
Kunnen we even zitten om te levelen hoe ik daarmee kan dealen zonder dat dit een episch issue voor mij wordt?
Tekst & beeld: © Marjan Ippel, 2020