“Kijk mama, iemand maakt een foto van onze woonboot!”
“Dat is een toerist. Weet je nog? Tot drie maanden geleden stonden hier de hele dag toeristen te fotograferen.”
De lucht boven Beijing was in geen jaren zo schoon geweest, hele generaties in India zagen voor het eerst in hun leven de toppen van de Himalaya. En in Amsterdam struikelden we niet meer over citytrippers die als mieren klakkeloos elkaars uit Nutella- en wietwalmen opgebouwde geurspoor volgden, met tal van gevaarlijke kapriolen op de openbare weg tot gevolg.
Er was een keerpunt bereikt. Niemand wilde immers meer terug naar de pre-coronatijd, nu we ervoeren dat het ook anders kan? Er gaan nu echt dingen veranderen. Zeiden we tegen elkaar.
Economie en industrie zullen duurzaam worden heropgebouwd, het toerisme zal een transformatie ondergaan. Post-corona lokken we uitsluitend kwaliteitstoeristen, die wél kunnen fietsen en niet denken dat ‘Amsterdam’ een ander woord is voor seks, drugs & Nutella.
Een dikke win-win. Want dit zal ook plenty duurzame werkgelegenheid opleveren. Iets met een donut* in plaats van Nutella. Zeiden de beleidsmakers.
Maar intussen staat-ie er alweer. Even plots als hij verdween. De homo touristicus. Nu nog een enkele pionier. Maar het is net als met de mieren op mijn vlot: binnen no time krioelt het ervan. Gek op Nutella én donuts.
*‘De donut’ (doughnut) is een economisch model, ontwikkeld door de Britse econoom Kate Raworth en omarmd door het Amsterdamse gemeentebestuur als dé post-corona oplossing om de stadseconomie sociaal en ecologisch te verduurzamen.
Tekst & beeld: © Marjan Ippel, 2020
(De foto is gemaakt in Milaan, toen ik daar eh… toerist was)