Terwijl ma meerkoet een kraaienkoppel bestormt dat haar twee overgebleven pubers te dicht nadert, bolt herkansingsmoeder eend met het uur meer op. Het teken dat haar kroost nu elk moment het snaveltje door het ei gaat steken.
Wij zijn er klaar voor: tijdens een van ma’s schaarse afwezige momenten (waar was pa in deze hele tweede leg?) hebben we een springplank in de lavendelbak proberen aan te leggen. Dat is niet helemaal gelukt. Om hoe dan ook te voorkomen dat de hoge rand van de plantenbak een onneembare hindernis blijkt en moeder net als vorig jaar verscheurd zal worden tussen de voorlijke kleintjes die onverschrokken het water inspringen en de schuchtere die de horde niet weten te nemen, ligt er een handgemaakte Chinese keukenzeef met lange stok klaar. Zo kunnen we de treuzelaars eventueel opscheppen en het water in katapulteren.
Kijk mama, zonder handen!
Maar nu het vaarverkeer weer vrijwel op het oude meedogenloze niveau is, hou ik mijn hart extra vast. Als elf lockdown-eendjes het al niet redden onder de meest gunstige omstandigheden ever, hoe zal dat dan dit keer gaan?
De tweedekanskloek kan beter even in de leer bij ma meerkoet. Het kraaienstel vlucht nu namelijk met de staart tussen de benen luid jankend weg.
Tekst & beeld: © Marjan Ippel, 2020