De Coronajaren XI: Kapplicht

Klant 1 [kijkt goedkeurend om zich heen]: ‘Wow, ziet er Corona-proof uit met die spatschermen tussen de stoelen.’
Kapper: ‘Het heeft in ieder geval niet aan ons gelegen als we weer drie maanden dicht moeten.’
Klant 1: ‘Please, dat overleeft mijn haar niet nog een keer.’
Kapper [voelt aan haar haar en lacht]: ‘Inderdaad.’
Oudere Klant 2 komt binnen: ‘Goeiemorgen. Wat fijn dat jullie weer open zijn!’
Kapper: ‘Ja, hè? Ik dank premier Rutte elke morgen op mijn knietjes.’
Klant 2 [trekt jas uit]: ‘Snap ik. Vind je het goed als ik geen mondkapje draag?’
Kapper [verbaasd]: ‘Nou, eh…’
Klant 2 [loopt door]: ‘Oké?’
Kapper: ‘Wij moeten ons aan de regels houden. Het is de wet.’
Klant 2: ‘Ja, weet ik wel. Ik heb zelf ook een winkel, hoor. Maar vind je het goed?’
Kapper: ‘Wij mogen u niet bedienen zonder mondkapje.’
Klant 2: ‘Bij die andere kapper mocht het wel.’
Kapper: ‘Tja…’
Klant 2: ‘Ik heb er niet eens een bij me, dus… Vind je het erg?’
[Kapper is beduusd]
Klant 1: ‘Het is niet alleen aan de kapper om hierover te beslissen. Ik vind het in ieder geval niet goed.’
Klant 2: ‘Pardon?’
Klant 1: ‘U speelt ook met mijn gezondheid. En daar heb ik net zo goed iets over te zeggen.’
Klant 2: ‘Dan moet ik dus eerst naar huis om er één op te halen?’
Klant 1: ‘Tja, hoe lang bestaat die mondkapjesplicht nu al? O ja, ruim drie maanden!’
Kapper [gehaast]: ‘Ik heb wel een mondkapje voor u.’
Klant 1: ‘En anders ik wel.’
[Klant 2 krijgt twee mondkapjes aangereikt en neemt er één aan]
Kapper [ opgelucht]: ‘Koffie?’

Tekst & beeld: © Marjan Ippel, 2021

Dit is deel 11 in de reeks De Coronajaren.