Moeder via Facetime: ‘Dus jouw eend heeft corona? Het moet niet gekker worden.’
Dochter via Facetime [zucht]: ‘Nee, je luistert niet.’
M: ‘Jij zegt net-’
D: ‘Dat “mijn” eend een coronaslachtoffer is. Da’s iets anders.’
M: ‘Hoe dan?’
D: ‘Dankzij het virus was er nauwelijks verkeer in de grachten. Heerlijk, maar daardoor hebben veel meer watervogels het overleefd.’
M: ‘Klinkt niet als slachtoffers.’
D [negeert moeder]: ‘En nu zijn er dus teveel watervogels voor de hoeveelheid water. Vooral meerkoeten.’
M: ‘De coronawinnaars?’
D: ‘En die meerkoeten zijn nu hun veel te krappe territorium op bloedige wijze aan het verdedigen. Tegen elkaar, maar dus ook tegen “mijn” eend.’
M: ‘Ah.’
D: ‘Dus “mijn” eend, die al jaren haar nest maakt op mijn vlot, komt samen met haar kerel van dit seizoen weer de lavendelbak inspecteren. Precies zoals vorige lente en alle lentes daarvoor.’
M: ‘Schattig toch?’
D: ‘Eerst een paar keer de condities van het nest checken. Dan proefzitten. En dat allemaal terwijl pa in de buurt rondzwemt om eventueel gevaar af te wenden.’
M: ‘Ik voel een “maar” aankomen.’
D: ‘Ja, want die playboy kan zelfs dat niet.’
M: ‘Hm.’
D: ‘Elke keer worden ze belaagd door zo’n militante meerkoet die op bloed uit is. En wie gaat er als eerste vandoor?’
M [geërgerd]: ‘Mannen! En nu?’
D: ‘Is het drama compleet. Want nu zit er een andere eend op ma’s nest mijn lavendel te slopen. Ik vermoed zelfs haar bloedeigen dochter!’
M: ‘Ach, een familieruzie? Corona maakt meer kapot dan je lief is…’
Wordt vervolgd?
Tekst & beeld: © Marjan Ippel, 2021
Dit is deel 10 in de reeks De Coronajaren.