Renmaatje 1: ‘Ik woon toch niet voor niks in de stad?’
Renmaatje 2: ‘Niet voor niks, nee.’
1: ‘Dan had ik net zo goed in een dorp kunnen gaan wonen. Toch? Had ik veel meer vierkante meters gehad, een tuin, waarschijnlijk een achterom, een garage, rust én een panoramisch uitzicht.’
2: ‘Ja, als je het zo stelt…’
1: ‘Geen toeristenoverlast. Niet elke week wel ergens rellen en vernielingen. Geen meeuwen, honden en ratten die de vuilniszakken openbijten en de inhoud over straat verspreiden.’
2: ‘Nee.’
1: ‘Maar daar heb ik allemaal niet voor gekozen.’
2: ‘Nee.’
1: ‘Bewust.’
2: ‘Nee. Eh- ja?’
1: ‘Ik wilde in de stad wonen. Op kruipafstand van alles: theaters, bioscopen, concertzalen, restaurants, cafés, clubs… En winkels. Elke winkel die ik maar nodig heb of ooit nodig denk te hebben, zit letterlijk bij mij om de hoek.’
2: ‘Ja, is ook wat voor te zeggen.’
1: ‘Dat die theaters en horeca nu al maanden no-go areas zijn, is heel zwaar.’
2: ‘Ja, zwaar.’
1: ‘Avondklok: ook niet mis.’
2: ‘Niet mis, nee.’
1: ‘Maar dat ik als ik een nieuwe jeans nodig heb, die ik normaal deskundig begeleid door het vriendelijke winkelpersoneel over de brug rechtsaf ga passen en kopen, nu online moet bestellen. Dat-ie dan vanuit Tsjechië of all places moet worden opgestuurd, vervolgens door een pakketbezorger aan mijn deur moet worden afgeleverd, waarvoor ik bezorgkosten moet neertellen. Dat ik dan de jeans pas en hij tegenvalt, omdat een plaatje nooit hetzelfde is als passen, voelen, kijken. Dat ik hem dan weer in de doos moet stoppen en of all places naar Tsjechië terug moet sturen. Dat ik daarvoor naar het wegbrengpunt moet lopen-’
2: ‘Verzendpunt.’
1 [verstoord]: ‘Verzendpunt dat fuckin’ náást mijn jeanswinkel zit waar ik niet binnen mag vanwege besmettingsgevaar. Maar dat ik wél een kwartier in de rij voor dit afleverloket mag staan. En dat ik daar dan niet meteen ook een ansichtkaart mag kopen voor mijn tante die Covid heeft. Een kaart die ik achter het amateuristisch gespannen rood-witte politielint notabene kan aanraken. Maar dat ik daarvoor dan weer online moet. En dat de bezorger die kaart dan dus bij mij komt afleveren, terwijl hij naar m’n tante moet. Dát. [zwaar gefrustreerd] Dát!!’
2: ‘Rustig maar. De winkels mogen volgende week weer een soort van heel klein beetje open. Op afspraak. En met allerlei beperkingen.’
1 [snikt]: ‘Dat… Dat…’
2 [checkt ongeduldig de tijd op z’n smartphone]: ‘Gaat-ie weer? Ik moet zo naar huis. Ik verwacht een pakje.’
Tekst & beeld: © Marjan Ippel, 2021
Dit is deel 9 in de reeks De Coronajaren.