Columns – Page 4 – Marjan Ippel

De Coronajaren II: Prikken?

12/01/202131/03/2021Marjan Ippel

Collega 1 [steekt sigaret op]: ‘Ik twijfel.’
Collega 2: ‘Waaraan dan?’
1: ‘Ik weet niet. Je leest rare dingen.’
2: ‘Alsjeblieft niet dat ouwe Bill Gates-verhaal, hè? Die man heeft zo’n prikkie echt niet nodig om te weten wat jij uitspookt. Als-ie dat al zou willen weten.’
1 [blaast rook uit]: ‘Tuurlijk niet. Maar wat zijn de gevolgen op de lange duur? Dat weet niemand.’
2: ‘Wat zijn de gevolgen van alcohol, tabak en drugs op de lange duur? Dat weet iederéén.’
1 [geërgerd]: ‘Haha.’
2: ‘Of die van onze CO2-uitstoot? Dat weet ook iedereen.’
1 [neemt een hap van zijn broodje ham]: ‘Zo kan je alles wel stuk relativeren.’
2: ‘De gevolgen van vleesconsumptie voor de planeet én jouw gezondheid: algemeen bekend.’
1 [checkt verveeld z’n Facebook]: ‘Ja, hou maar op.’
2: ‘Die van continu je social media checken: hele bibliotheken over volgeschreven.’
1 [blijft naar z’n mobieltje staren]: ‘Laat maar, oké? Ik weet wat ik gelezen heb.’
2: ‘De desastreuze gevolgen van complottheorieën. Kan geen mens meer omheen sinds Trump.’
1 [trapt z’n sigaret uit]: ‘Ik zei: laat maar.’
2: ‘Als we de gevolgen wel kennen, maar het komt ons effe niet uit, doen we er niks mee.’
[1 gaapt nadrukkelijk]
2: ‘Bovendien: wat is het alternatief?’
1: ‘Weet ik veel. Dat hoef ik toch niet te bedenken?’
2: ‘En als jij straks geen festival meer binnenkomt, of niet mag vliegen zonder vaccinatiebewijs, wat dan?’
1 [verongelijkt]: ‘Ja, hèhè.’

Tekst & beeld: © Marjan Ippel, 2021

Dit is deel 2 in de reeks De Coronajaren.

De Coronajaren I: Waarheen?

07/01/202112/01/2021Marjan Ippel

Marktkoopvrouw 1: ‘Jij dan?’
Marktkoopvrouw 2: ‘Parijs, denk ik.’
1 [dromerig]: ‘Ja… Montmartre, Belleville…’
2: ‘Of Londen. Of Tokio. Het maakt me niks uit. Zolang het maar weg van hier is.’
1: ‘Berlijn.’
2: ‘Hongkong.’
1: ‘New York, als Trump eindelijk opgerot is.’
2: ‘Maar wanneer weer?’
1: ‘Eén ding is zeker: wij zijn als laatste aan de beurt voor een prik. September op z’n vroegst.’
2: ‘Da’s nog negen maanden!’
1: ‘En dan is het nog maar de vraag of reizen dan alweer kan.’
2: ‘Of we moeten doen zoals die Duitsers uit de krant: ticket naar Bangkok kopen, twee weken vrijwillig in quarantaine in een hotel en dan het héle land en haar inwoners voor je alleen hebben.’
1: ‘Geen rijen bij Ankor Wat in Cambodja. Zo door kunnen lopen in het MoMa in New York. Geen dronken groepen Nederlanders op de Ramblas in Barcelona.’
2: ‘Zorgeloos tussen de Taiwanezen over de nachtmarkten struinen in Taipei. Daar doen ze namelijk niet aan corona.’ [lacht]
1: ‘Alsof je dertig jaar terug in de tijd gaat.’
2: ‘Het land zien zoals het was vóór het massatoerisme.’
1: ‘In de straten alleen echte locals.’
2: ‘Een local tussen de locals zijn, dat wil ik!’
[richt zich tot een klant aan de kraam die aan het fruit voelt]: ‘Schat, niet overal met je tengels aanzitten. Doe ik bij jou ook niet.’
1 [nadenkend]: ‘Zo’n beetje als hier nu, dus?’

Tekst & beeld: © Marjan Ippel, 2021
(Foto: tempelmarkt vol locals in Taipei)

Dit is deel 1 in de reeks De coronajaren.

Het jaar in lockdown XVIII: Op naar 2021

29/12/202029/12/2020Marjan Ippel

Vage kennis 1: ‘En? Was dit ook jouw slechtste jaar ever?’
Vage kennis 2: ‘Nee, zeker niet.’
1 [verbaasd]: ‘Niet?’
2: ‘Integendeel, zelfs.’
1: ‘Heb ik iets gemist? Of heb jíj iets gemist?’
2: ‘Neu.’
1: ‘We hebben het toch over hetzelfde jaar? 2020, het jaar in lockdown?’
2: ‘Yep. The very same.’
1: ‘Dan ontgaat me iets. Wanneer was dan in jezusnaam jouw slechtste jaar?’
2: ‘Weet je nog toen ik die droombaan kreeg en daardoor zelfs een huis kon kopen?’
1: ‘Ja, goeie housewarmingparty ook.’
2: ‘Mijn slechtste jaar ooit.’
1: ‘Je maakt een geintje.’
2: ‘Ik ben bloedserieus. Na zo’n jaar kon het alleen maar bergafwaarts gaan. Wat het dus ook deed. En hoe.’
1: ‘Ah…’
2: ‘Tot en met het verlies van die droombaan dit jaar. Met dank aan corona.’
1: ‘Wat lul je dan? Je slechtste jaar ever!’
2: ‘Juist niet, na zo’n jaar kan het alleen nog maar bergopwaarts. 2020 was een zegen. Mijn toekomst heeft er nooit zonniger uitgezien.’
[1 is in de war]
2: ‘Ik heb er zin in, in 2021.’

Tekst & beeld: © Marjan Ippel, 2020

Dit is deel 18 in de reeks Het jaar in lockdown.

Het jaar in lockdown XVII: De route

22/12/202022/12/2020Marjan Ippel

Amsterdammer 1: ‘Wat zullen we gaan doen deze kerstdagen nu we niet naar de familie kunnen?’
Amsterdammer 2: ‘Geen idee. Ik verveel me nu al kapot.’
1: ‘De Glühwein-route? Is gezellig, toch?’
2: ‘Ik snap dat de horeca iets wil verdienen. En ik steun ze waar ik kan. Maar het blijft natuurlijk smerig spul, dat.’
1: ‘True. De koek-en-zopie-route dan?’
2: ‘Idem.’
1: ‘Oké. De koffieroute?’
2: ‘Doe ik al de hele fuckin’ corona-periode.’
1: ‘De etalageroute! Lekker goedkoop.’
[2 schudt het hoofd]
1: ‘De frietroute, de pie-route, de haute-sandwichroute, de cocktailroute?’
[2 schudt opnieuw het hoofd]
1: ‘Ik weet het: de oliebollenroute. Lekker nostalgisch.’
2: ‘Misschien gewoon geen route, oké?’
1: ‘Ook niet de dichte-kerkenroute?’
2: ‘Zelfs die niet.’
1: ‘De Amsterdam Light-route? Is mooi!’
2 [houdt de handen voor de oren]: ‘Aaaaaarrrrgggghhh!’
1: ‘Mijn ideeën raken wel een beetje op nu.’
2: ‘Ik vrees dat het de terug-naar-bed-en-de-deken-over-mijn-hoofdroute wordt.’

Tekst & beeld: © Marjan Ippel, 2020

Dit is deel 17 in de reeks Het jaar in lockdown.

Het jaar in lockdown XVI: Schaamcharters

19/12/202029/12/2020Marjan Ippel

Grachtengordelbewoner 1: ‘Wat is dat toch de laatste dagen, die tyfusherrie vanaf een uur of zes ‘s morgens?’
Grachtengordelbewoner 2: ‘Al die vliegtuigen recht boven ons hoofd? Ik schrok er wakker van.’
1: ‘Dus jij ook? Het zijn er meer in één ochtend dan in de hele voorbije coronaperiode.’
2: ‘Ik was het totaal niet meer gewend, joh. Vliegtuigen.’
1: ‘Waar komt dat ineens vandaan? Out of the blue?’
2: ‘Zes uur, was dat vroeger niet typisch de tijd van chartervluchten? Die vlogen precorona toch altijd op van die godsonmogelijk vroege uren?’
1: ‘Ja, om het de reizigers nog eens extra in te wrijven dat ze de allercheapste vlucht hadden geboekt.’
2: ‘That’s it, dus. Het zijn schaamcharters naar de oranje gebieden.’
1: ‘Natuurlijk! En die serveren geen eten. Daarom moesten al die mensen vandeweek eerst nog bij de Action en de Wibra in de file om essentiële waren in te slaan voor hun vliegreis.’
2: ‘En dat raast dan nu met tussenpozen van nog geen twee minuten recht boven de historische binnenstad. Ik heb het getimed.’
1: ‘Vanzelfsprekend stuk voor stuk noodzakelijke reizen.’
2: ‘Als Rutte in oktober niet had laten vallen dat de ABC-eilanden geen buitenland zijn, lagen wij nu niet elke ochtend te schudden in ons bed.’
1: ‘Waarom wordt die file trouwens over ons werelderfgoed heen geleid? Normaal doen ze dat alleen als het keihard stormt.’
2: ‘Als hier geen parlementaire enquête van komt… Ik ga meteen even een vrindje in Den Haag bellen.’

Schiphol was in de eerste week van de kerstvakantie de drukste luchthaven van Europa met gemiddeld 556 vluchten per dag.

Tekst & beeld: © Marjan Ippel, 2020

Dit is deel 16 in de reeks Het jaar in lockdown.

Het jaar in lockdown XV: Weer in de les

16/12/202016/12/2020Marjan Ippel

Dochter [vanaf de andere kant van de gesloten woonkamerdeur]: ‘Mam, maham! Ik ga weer in de les!’
Moeder [in de woonkamer]: ‘Oké, succes.’
[moeders telefoon gaat over]
Dochter [geërgerd vanaf de andere kant van de woonkamerdeur]: ‘Maaaam!’
Moeder: ‘Sorry, sorry.’
[moeder neemt de telefoon op]
Moeder [fluisterend]: ‘Hi, ik loop even de kamer uit. Dochter heeft hiernaast online les.’
[moeder loopt weg]
Moeder [normaal volume]: ‘Zo, hèhè. Daar ben ik. My God. En dit is nog maar dag één. Hoe moet ik dit nog vijf weken volhouden? Vijf! Weken!’
[moeder luistert]
Moeder: ‘Ja, maar jullie hebben tenminste nog twee verdiepingen. Een lofty woonboot is leuk, maar niet in lockdown. Mag jij raden waar ik nu zit.’
[Dochter klopt hard op de deur. Moeder schrikt.]
Moeder: ‘Godsamme.’
Dochter [door de deur heen]: ‘Mam, mam! Ik moet heel erg nodig. Schiet op, voordat de leraar doorheeft dat ik uit de les ben gesneakt!’
Moeder [gelaten, in de telefoon]: ‘Geraden. Ik bel je vanavond wel even.’

Tekst & beeld: © Marjan Ippel, 2020

Dit is deel 15 in de reeks Het jaar in lockdown.

Het jaar in lockdown XIV: Wat ga jij doen?

14/12/202016/12/2020Marjan Ippel

Vriendin 1: ‘De vervelendste dag van het jaar. By far.’
Vriendin 2: ‘Niemand die zich wil vastleggen, tot het allerlaatste moment. Er zou nog eens een beter aanbod kunnen komen.’
1: ‘Daarom haat ik Oud en Nieuw.’
2: ‘Ik ook. “Amateur night”, zoals Hugh Hefner het noemde.’
1: ‘Ben ik niet goed genoeg? Laat dan maar. Kruisje achter je naam.’
2: ‘Yes!’
1: ‘Wat dat betreft gaat die harde lockdown zo’n rust brengen.’
2: ‘Heerlijk: niks geen FOMO, niks wachten op iets beters, niks opgefokte verwachtingen die nevernooit worden ingelost.’
1: ‘Niks dagenlang dubben over de perfecte outfit, die op de dag zelf compleet verregent.’
2: ‘Niks.’
1: ‘Gewoon niks.’
2: ‘Héél zen.’
1: ‘Geen vuurwerk: ook zo’n feest.’
2: ‘Vooral voor Poekie.’
1: ‘En de hele binnenstad helemaal leeg.’
2: ‘Kan ik eindelijk net als Harry in When Harry met Sally “catch up on my window shopping”. Altijd al gewild.’
1: ‘Dit wordt de beste Oud & Nieuw ooit.’
2 [krijgt een inval]: ‘Zullen wij anders samen lekker zen helemaal niks doen? Mag van Rutte.’
1 [schrikt]: ‘Eh, nou…’
2: ‘Nada, noppes, nul. Hm?’
1 [ineens gehaast]: ‘Ik weet effe niet- Ik moet nu echt-’
2 [knikt]: ‘Oké, app je me?’
1 [gegeneerd]: ‘Ja, we appen!’
[1 haast zich weg, nagekeken door 2]

Sinds maandag 14 december om middernacht zit Nederland in een harde lockdown voor minstens vijf weken.

Tekst & beeld: © Marjan Ippel, 2020

Dit is deel 14 in de reeks Het jaar in lockdown.

Het jaar in lockdown XIII: De allerlaatste

11/12/202014/12/2020Marjan Ippel

Moeder: ‘Heb net de allerlaatste aflevering van The Crown gekeken. Weet jij nog waar jij was toen Diana werd vermoord?’
Dochter [verbaasd]: ‘Diana? Mam, hallo!!’
Moeder [lacht]: ‘Ach ja, toen bestond je nog niet eens. 911 dan: waar was jij?’
Dochter: ‘Op school? In de poppenhoek? Geen idee.’
Moeder: ‘Ik weet nog precies wat ik toen deed. En waar ik was. Net zoals mensen nog altijd weten waar ze waren toen Kennedy werd vermoord.’
Dochter: ‘Kennedy? Kennikdie?’
Moeder [ongelovig]: ‘Geintje, hoop ik?’
Dochter: ‘Is there a point to all this?’
Moeder: ‘Keerpunten in de geschiedenis die je nooit meer vergeet! Zoals de dood van Bowie. Waar was jij toen?’
Dochter: ‘Dát weet ik dan nog heel goed. Ik lag in bed en werd gebeld. Door jou! En je huilde.’
Moeder: ‘Ja, klopt.’
[stilte]
Moeder: ‘Deze móet je ook weten: aan wie gaf jij jouw allerlaatste handdruk?’
Dochter: ‘Hm, even denken.’
Moeder: ‘Ik had toen twee “laatsten” tegelijk: ik at in een restaurant op de allerlaatste avond voor de eerste lockdown met mijn allerlaatste buitenlandse klant die hier dit jaar is geweest. Daarna alleen nog maar gezoomd en afgehaald.’
Dochter: ‘Was dat vóór of na Rutte?’
Moeder [gegeneerd]: ‘Ik vrees na Ruttes grote uitglijer op tv.’
Dochter: ‘Oooh!!’
Moeder: ‘En? Weet je alweer wie de eer had jouw allerlaatste handdruk te ontvangen?’
Dochter [verdrietig]: ‘Ja, opa…’
Moeder [slaat haar armen om dochter heen]: ‘Ach, liefje…’

Tekst & beeld: © Marjan Ippel, 2020
(foto: projectie van David Bowie op het Hirsch-gebouw ter herinnering aan zijn verjaar- en sterfdag, en tegelijk als teaser voor zijn allerlaatste muziekproject, de musical Lazarus, Januari 2020)

Dit is deel 13 in de reeks Het jaar in lockdown.

Het jaar in lockdown XII: De oplossing

07/12/202008/12/2020Marjan Ippel

Thuiswerker 1: ‘Dat je ’s morgens wakker wordt met een kriebel in je keel. En dat je dan meteen denkt: Is dit het? Ben ik nu aan de beurt?’
Thuiswerker 2: ‘Moet ik gaan testen en alles afzeggen?’
1: ‘Of nog even aanzien? Ik heb zo vaak iets in m’n keel.’
2: ‘Ik moet bij het opstaan altijd wel een paar keer niezen. Is heel normaal.’
1: ‘Dus dan lig ik in bed: Maak ik een afspraak? Zo nee, ben ik dan asociaal?’
2: ‘Je kunt ook niet elke dag naar die teststraat, alleen omdat je denkt dat je heel misschien iets hebt…’
1: ‘Hiermee begint dus al maanden mijn dag. Elke dag. Het sloopt me. Die onzekerheid.’
2: ‘I know. Het is killing.’
1: ‘Maar ik heb nu de oplossing. Ik maal ‘s ochtends koffiebonen.’
2 [geamuseerd]: ‘Die had ik nog niet gehoord qua obscure alternatieve remedies. Vertel.’
1: ‘Dat hangt dan door het hele huis.’
2: ‘Lekker. Maar?’
1: ‘Als ik het ruik, mag ik van mezelf de boel nog even aanzien.’
2 [niet-begrijpend]: ‘En eerst nog rustig koffie drinken?’
1: ‘Zo niet, moet ik een afspraak maken met de GGD.’
2 [lacht]: ‘Is knoflook voor het raam hangen niet simpeler?’
1 [geïrriteerd]: ‘Anosmia, mens!’
2 [begrijpt het nu]: ‘Ah, niks ruiken en proeven. Een van dé symptomen.’
1: ‘Hèhè.’
2: ‘Zeg dat dan meteen. Om precies die reden zit ik tegenwoordig elke ochtend volledig legitiem aan een glas wijn!’

Tekst & beeld: © Marjan Ippel, 2020

Dit is deel 12 in de reeks Het jaar in lockdown.

Het jaar in lockdown XI: Het Nieuwe Roken

02/12/202019/12/2020Marjan Ippel

[Klant 1 gaat de winkel in zonder mondkapje]
Groenteboer: ‘Sorry meneer, mondkapjes zijn sinds gisteren verplicht.’
Klant 1: ‘Nou ja! Geen mondkapje dragen is Het Nieuwe Roken!’
[Groenteboer maakt een verontschuldigend gebaar]
Klant 1: ‘Ik heb er geen.’
Groenteboer [wijst]: ‘Ik heb er wel een voor u. Daar bij de deur. Een hele stapel.’
Klant 1: ‘Niet nodig. Ik heb net in de zon gelopen. Een kilo agria’s, graag.’
Groenteboer [vertwijfeld]: ‘Eh…’
Klant 1 [wijst]: ‘Agria’s. Aardappels. Die daar.’
Groenteboer [aarzelend]: ‘Ik mag u niet… Als u daar even zo’n mondkapje pakt.’
Klant 1: ‘Dan ga ik wel buiten staan tot je klaar bent.’
Groenteboer: ‘Mij maakt het niks uit, hè? Maar ik kan een boete krijgen. En u ook.’
[Klant 1 steekt zijn duim op, stapt de drempel op en blijft daar staan, de deur met een arm openhoudend]
Groenteboer [ fluistert tegen collega]: ‘Wat nu? Hij moet hier binnen pinnen…’
[Collega haalt haar schouders op. Klant 1 stapt weer naar binnen]
Klant 1: ‘Riep je me? Is het al klaar?’
Groenteboer [zucht berustend]: ‘Nee, nog niet.’
[Klant 1 zet weer een stap terug en blijft staan in de deuropening. Groenteboer weegt hoofdschuddend de aardappels af. Klant 2 met mondkapje wil naar binnen, maar ziet klant 1 zonder mondkapje de deuropening blokkeren]
Klant 1 [buigt galant]: ‘U mag naar binnen, hoor.’
[Klant 2 blijft aarzelend staan]
Klant 1: ‘Geen zorgen. Ik heb net in de zon gelopen. Vitamine D, weetjewel!’

Tekst & beeld: © Marjan Ippel, 2020

Dit is deel 11 in de reeks Het jaar in lockdown.

Het jaar in lockdown X: Ochtendflarden

26/11/202027/11/2020Marjan Ippel

[Op mijn ochtendwandeling door het Vondelpark word ik ingehaald door twee joggende studenten]

Student 1: ‘Ik ben dus gisteravond voor het eerst niet dronken geworden.’
Student 2: ‘Hè, WTF?!’
Student 1: ‘Weird, man, weird!’

[De studenten slaan rechtsaf. Ik loop het park uit en steek de straat over. Twee bouwvakkers beklimmen de steiger voor een huis]
Bouwvakker 1: ‘Kicken, man! Niks voor jou?’
Bouwvakker 2: ‘Nou… Ik heb nu nog wel genoeg aan mijn vriendin. Ik heb nog niet het gevoel dat ik tekort kom.’
Bouwvakker 1: ‘Ik hoor je over een paar weken wel als er nog steeds een lockdown is.’

[Ik loop door en ga een supermarkt binnen. Een vrouw zonder mondkapje staat bij de kassa af te rekenen]
Vrouw [tegen de vrouwelijke kassamedewerker, een middelbare scholier met mondkapje]: ‘Zo’n mondkapje helpt niks, hoor.’
[Kassamedewerker reageert niet en scant producten]
Vrouw: ‘Het is schijnveiligheid. Zelfs gevaarlijk.’
[Kassamedewerker glimlacht ongemakkelijk en scant verder]
Vrouw: ‘Moet jij het dragen van je baas?’
Kassamedewerker: ‘Nee. Ik wil het zelf.’
Vrouw: ‘Ik geloof je niet. Je baas is in overtreding als hij jou dwingt. Ik kan hem aangeven.’
Kassamedewerker: ‘Ik word niet gedwongen. En het is een “zij”.’
Vrouw: ‘Dat zeg je maar! Kinderen horen geen mondkapjes te dragen.’
Kassamedewerker: ‘Spaart u zegels?’
Vrouw: ‘Waarom draag je het sowieso?’
Kassamedewerker: ‘Om oude mensen zoals u te beschermen. Pinnen?’

[Ik loop de supermarkt uit, richting de slagerij. Een vrouw met hoofddoek stopt voor de winkeldeur met haar dochter van een jaar of acht en een kinderwagen met baby. Dochter loopt de slagerij in. Ik ook]

Slager: ‘Hallo lieverd, alles goed?’
[Meisje knikt verlegen naar de vrouw]
Slager: ‘Zeg het maar. Wat kan ik voor je doen?’
Meisje: ‘Een kilo rundergehakt, alstublieft.’
Slager: ‘Komt eraan, schat.’
[Slager weegt het gehakt af, pakt het in en legt het op de toog]
Slager: ‘Hier, meis. Wil jij een lekker plakje kipfilet?’
Meisje [knikt enthousiast]: ‘Alstublieft.’

Tekst & beeld: © Marjan Ippel, 2020

Dit is deel 10 in de reeks Het jaar in lockdown.

Het jaar in lockdown IX: Gezellig!

24/11/202024/11/2020Marjan Ippel

Buurvrouw 1: ‘Hè, gezellig. Alweer veel te lang geleden. Toch?’
Buurvrouw 2: ‘Ja, en dat allemaal door zo’n stom griep-’
1 [ kordaat]: ‘Ho.’
2: ‘Huh?’
1: ‘Sorry, maar vind je het goed als we het gewoon gezellig houden?’
2: ‘No problem. Genoeg andere onderwerpen.’
1: ‘Niet dan? We hebben elkaar zo lang niet gezien. Zwaaien vanaf het balkon niet meegerekend.’
2: ‘Ja joh, toen moest dat hele verkiezingscircus met Trump nog-’
1: ‘Eeehh…’
[verontschuldigende blik]
2: ‘Geen Trump?’
1: ‘Liever niet.’
2: ‘Geen Trump. Geen probleem.’
[stilte]
2: ‘Wat doen jullie met Sinterklaas?’
1 [opgelucht]: ‘Wij hebben lootjes getrokken. Jullie?’
2: ‘Wij ook. We maken er een extra groot feest van nu ze ook al niet op school komen. Zo jammer voor die kids.’
1: ‘Ze?’
2: ‘Ja, Sinterklaas en z’n pie-’
[1 schudt haar hoofd]
2: ‘Niet?
1: ‘Ik wil niet ongezellig doen, maar voor je het weet zwááien we niet eens meer naar elkaar.’
2: ‘Helemaal gelijk. Een goede buur is goud waard.’
1: ‘Toch?’
[stilte]
2: ‘Wat een weertje, hè?’
1 [opgelucht]: ‘Niet normaal gewoon, zo lekker.’
2: ‘Maar echt. Eind november! En dan zijn er nog altijd mensen die ontkennen dat het klimaat-’
[2 kijkt schichtig naar haar buurvrouw die haar hoofd langzaam schudt]
2 [iets te vrolijk]: ‘Heerlijk. Prachtig wandelweer.’
1: ‘Ja, gezellig, een herfstwandeling! Jij nog koffie?’
2 [aarzelend]: ‘Ik heb eigenlijk liever thee. [geschrokken] Maar koffie is ook prima, hoor. Gezellig!’

Tekst & beeld: © Marjan Ippel, 2020

Dit is deel 9 in de reeks Het jaar in lockdown.

Het jaar in lockdown VIII: Dag buurvrouw (nu echt)

20/11/202002/06/2021Marjan Ippel

Daar staan we dan. Ik en mijn buren. Op onze kade. Háár kade. De kade waarop ze meer dan de helft van haar leven woonde. De kade die ze zag veranderen.
Expats kwamen en gingen, woonpanden werden hotels, Airbnb’ers beklommen met hun rolkoffers haar trappenhuis. En buren verkasten na het krijgen van kinderen naar Haarlem, Almere, Alphen aan den Rijn.
Zíj was een blijvertje. Ook toen ze steeds meer trekjes van een ‘aangereden slak’ kreeg (haar woorden). Toen de buitentrap naar haar woning, een-hoog, ook met stok een bijna onneembare horde werd.
Zij bleef. Samen met een handjevol andere die hards vormde ze de kern van onze kade. En kadefeesten.
Elke week kwam je haar wel tegen. Een zwaai, een praatje, soms een nukkige stilte. De laatste tijd verliep de communicatie vaker vanuit haar raam, of vanaf de voordeur. Rotcorona.
En toen moest ze toch verhuizen. Het pand moest gerenoveerd. Weliswaar onder protest, maar ze ging. Tijdelijk naar familie in Almere, tot haar nieuwe woning in een ander deel van de stad klaar zou zijn.
Laatst zag ik haar nog een straat verderop. Schuifelend achter een looprek. Het rode autootje had ze mooi pontificaal op haar vroegere invalidenplek op onze kade gestald. De eerste parkeerwacht die haar zou durven beboeten, moest nog worden geboren, lachte ze haar lach.
Of ze ooit nog zou terugverhuizen, vroeg ik.
No way.
Vorige week trok ze in haar nieuwe huis. En nu staan we hier. Haar buren. Met bloemen en kaarten.
Even verderop blokkeert een vrachtwagen de doorgang. De chauffeur bezweert elke bezorgd informerende buur op tijd klaar te zijn met uitladen.
Daar komt ze. Niet in het vertrouwde rode Suzuki’tje. Maar in een statige lange grijze Mercedes. Op de motorkap driehoekige zwarte vlaggetjes. Ze houdt stil voor haar portiek. Wij leggen de bloemen om haar heen. En zwaaien.
Dag buurvrouw!

Tekst & beeld: © Marjan Ippel, 2020

Dit is deel 8 in de reeks Het jaar in lockdown. Dit is tegelijk de zesde en allerlaatste column over mijn 80-jarige buurvrouw. De andere vind je hier, hier, hier, hier en hier.

Het jaar in lockdown VII: Lockdownbingen

19/11/202012/01/2021Marjan Ippel

Vriendin 1: ‘Hoever ben jij?’
Vriendin 2: ‘Ik heb er nu één gezien.’
1: ‘Eentje nog maar? Knap.’
2: ‘Ik wil er zo lang mogelijk mee doen.’
1: ‘Probeerde ik ook. Maar ik ben er nu toch alweer bijna doorheen.’
2 [houdt haar handen tegen haar oren]: ‘Niks verklappen!’
1: ‘Hoezo? Je weet al hoe het afloopt.’
2: ‘Maar toch.’
1: ‘Oké.’
[maakt een gebaar alsof ze haar lippen dichtritst]
1: ‘Maar, hoe vind je het?’
2 [zwijmelt]: ‘O, Diana… Ik leef zo mee.’
1: ‘Die kleren!’
2 [nog altijd zwijmelend]: ‘Waanzinnig, hè?’
1: ‘My God, een en al strikjes en rushes. En dan die roze alpacatrui: het toonbeeld van jarentachtigwansmaak.’
2: ‘Vind je? Ik heb net die andere met dat zwarte schaap besteld. Is weer in productie.’
1: ‘Daar zit iemand nu heel flink mee te cashen. Niet ook die koalatrui, hoop ik?’
2 [gepikeerd]: ‘Toevallig hebben wel alle modeontwerpers zich voor dit winterseizoen door Diana laten inspireren: tweed, oversized, brede schouders, gigakragen, strikjes, grandma knits…’
1: ‘Niet alleen modeontwerpers. Zou Kamala nou geïnspireerd zijn geweest door de pussybow* van Diana of die van Thatcher? Wat een wijf, trouwens.’
2: ‘Michelle Obama hield ook wel van een pussybow.’
1: ‘Of hint Kamala toch naar de pussyhats van de vrouwenmarsen? Of misschien wel naar de “grab ‘m by the pussy”-bow van Melania? Anyway, communiceren via je kleding, dat heeft Diana uitgevonden.’
2: ‘Absoluut.’
1: ‘Die wraakjurk van haar als De Kroon net officieel bekend heeft gemaakt dat ze gaan scheiden.’
2 [schrikt]: ‘Wat?!’
1 [hand voor de mond]: ‘Oeps…’

Sinds 15 november 2020 staat seizoen 4 van de ultieme lockdownbingeserie The Crown op Netflix.
*Pussybow: strikblouse

Tekst & beeld: © Marjan Ippel, 2020

Dit is deel 7 in de reeks Het jaar in lockdown.

Het jaar in lockdown VI: Niet terug

16/11/202017/11/2020Marjan Ippel

Vrouw 1 staat samen met haar vriendin in de lange rij voor een koffietent: ‘En? Nu nog steeds heimwee?’
Vrouw 2: ‘Wanneer had ik heimwee dan?’
1: ‘Wanneer had jij heimwee? Serieus?’
2: ‘Ik kan me niet herinneren ooit heimwee te hebben gehad. Vroeger wilde ik juist niks anders dan het huis ontvluchten. Het was eerder andersom. Heimwee naar niet thuis zijn.’
1: ‘Van de zomer wilde je anders maar al te graag nog wat langer binnenblijven.’
2 [begrijpt de hint]: ‘O, dat!’
1: ‘Dus nu is mijn vraag: blij?’
2: ‘Laat ik het zo zeggen: “lockdownheimwee” is toch niet op mijn persoonlijke shortlist voor Het Woord van het Jaar terechtgekomen.’
1: ‘Dacht ik al.’
2: ‘Het had gewoon bij één keer moeten blijven. Dan had ik altijd een romantisch gevoel overgehouden aan die unieke tijd.’
1: ‘Uniek: ja. Romantisch: Nou nee.’
2: ‘In elk geval een goeie reminder dat je ook nooit twee keer naar hetzelfde vakantieadres moet gaan. Hoe geweldig de eerste keer ook was, de tweede keer wordt geheid een tegenvaller.’
1: ‘Of je lievelingsfilm nog een keer bekijken. Ineens vallen alle foutjes op: weg mooie herinnering.’
2: ‘Terug naar je ex. Nog zo’n absolute no-go.’
[Vrouw 1 zwijgt]
2: ‘Toch?’
[Vrouw 1 blijft gegeneerd zwijgen. Vrouw 2 kijkt haar indringend aan]
2: ‘Nee, hè?’
1 [zet haar mondkapje op]: ‘Cortado of batch brew?’
2: ‘Zeg dat het niet waar is.’
1 [gestoken]: ‘Jij hebt makkelijk praten met je ideale gezinnetje en je valse romantiek. Jij weet niet hoe eenzaam het is, zo’n lockdown.’

Tekst & beeld: © Marjan Ippel, 2020

Dit is deel 6 in de reeks Het jaar in lockdown.