Razendsnel ging het dit keer. Geen voorbezichtigingen, niks proefzitten of kwartiermaken. Opeens zat ze er gewoon weer, moeder-eend-die-geen-moeder-meer-was. Bestaat daar trouwens geen woord voor?
Tijdens de eerste leg speculeerden we regelmatig of de overlevingskansen van onze aanstaande petekindjes hoger waren, nu rondvaartboten met hun notoir heftig zuigende kielzog compleet uit het grachtenbeeld zijn verdwenen. Of dat de door niets meer gehinderde watervogels en het onderwatergedierte nu de grootste bedreiging zouden vormen. Hoe dan ook, de elf jonkies was uiteindelijk een niet veel langer leven beschoren dan in pre-lockdownjaren. Daar kon zelfs onze custommade springplank niets aan veranderen.
Maar het was nog vroeg in het seizoen. En, toeval of niet, op de ochtend van moederdag keerde mevrouw eend terug in de aloude moederschoot, de lavendelplant die nét weer aan het dichtgroeien was. Maar alsof ze niets anders hadden verwacht, bogen de takken van de lavendel gewillig terug in de vertrouwde kloeke vorm. Gelukkig bleef het pas gereanimeerde siergras ‘lampenpoetser’ een tweede leg bespaard.
En nu zit ze er weer. Eieren heb ik ook al gespot. Grote afwezige ditmaal: vader eend. Of moet ik zeggen: vaders?
De vooruitzichten zijn hoopgevend, want ook met deze uitrekendatum is de kans uiterst klein dat hier in de tussentijd weer rondvaartboten zullen filevaren.
Nu alleen nog een nieuwe springplank.
Wordt vervolgd…
Tekst & beeld: © Marjan Ippel, 2020