Sinds het vaarwater in handen is van de watervogels is het een wilde boel rondom ons vlot. En dan bedoel ik ook echt wild. Met het grotendeels wegvallen van de beroeps- en pleziervaart is de bestaande pikorde verstoord. En daarom pogen de meeuwen, futen, aalscholvers, zwanen, reigers, nijlganzen, meerkoeten, eenden en de steeds verder vanuit West oprukkende groene halsbandparkieten dat evenwicht te herstellen. Hoe voorspelbaar, dat dit gebeurt door elkaar de Nieuwe Waterorde uit te vechten.
Het is niet alleen een strijd der verschillende titanengroepen, ook binnen de soorten zelf heerst angst en geweld. Hoewel de eerlijkheid mij gebiedt te zeggen dat dit verschijnsel helaas van alle tijden is.
Als ik ooggetuige ben van hoe twee woerden tegelijk ‘mijn’ moedereend voor de ogen van haar inmiddels tot Kwik, Kwek en Kwak uitgedunde nazaten bruut verkrachten, ga ik bijna terugverlangen naar reddingssloepen vol pissende corpsballen.
Toch is het niet alleen maar Wild West op het water. Sinds een paar dagen vliegt er een vrolijk twitterend koolmeesje onder de markies door naar de dakgoot van onze woonboot. Als ik mij niet vergis, groeit in die luwte nieuw geluk. Dat dat ten koste gaat van diezelfde goot plus de flora op het vlot, waaruit flink wordt geshopt voor de inrichting, tsja.
Een klein offer voor nieuw leven.
Wordt vervolgd…
Tekst & beeld: © Marjan Ippel, 2020