Met dat koolmeesje is het niks geworden, helaas. Eigen schuld, waarschijnlijk. De menselijke aanwezigheid bleek ook in dit geval nogal desastreus.
Ik vergat namelijk af en toe dat er mogelijk nieuw geluk-in-oprichting achter de markies zat. En voordat ik er bij stilstond had ik dan alweer de zonwering omhoog of juist omlaag bewogen. Geen ideale woonomgeving voor een jong gezin, begrijp ik ook wel.
Intussen loert mevrouw eend – het overlevingscijfer van haar nazaten is inmiddels bijgesteld naar nul – weer naar mijn plantenbak. Die ik net een broodnodige opknapbeurt heb gegeven, nadat ze het nest niet alleen met een windei, maar ook een diepe kuil, een ton aan dons, gebroken eierschalen, uitwerpselen en een labyrint aan takjes had achtergelaten. Nu staat het siergras ‘lampenpoetser’ weer fris te shinen in de nieuwe aarde, net als de Mexicaanse margrietjes.
Voorzichtig opper ik dat ik daarom niet zit te wachten op nog zo’n ontregelend nest, net nu alles er weer knap bij staat. Dat wordt mij in huis niet in dank afgenomen. Harteloos ben ik. En dat blijkt nog zacht uitgedrukt. Wil ik zoiets echt op mijn geweten hebben?
Hoeveel kan een geweten dragen? Het niet-uitgekomen ei, waar – eerlijk is eerlijk – de voormalige moeder nog regelmatig voor is teruggekomen, drukt er ook al zwaar op.
Oké eend, jij wint.
Wordt (misschien wel) vervolgd…
Tekst & beeld: © Marjan Ippel, 2020
(Foto is genomen op de dag dat moeders nest uitkwam)