Het duurt lang. Het vakantiegevoel is er nu wel vanaf. We willen bij elkaar zijn. Sociale afstand is voor ons nu eenmaal tegennatuurlijk. Zeker tijdens het eten. Niet voor niks zijn mukbang-livestreams* al jaren populair.
En dan al die terrassen die uitnodigend staan te wachten op gezelligheid, op liefdes die ontluiken, relaties die uitdoven, verjaardagen of successen die gevierd moeten – niemand die er gebruik van kan maken.
Niemand? Op deze mooie avonden zie ik steeds vaker duo’s op de Duitse bierbanken van een gesloten etablissement samenkomen. Was het eerst adhoc met een afhaalmaaltijd in styrofoam en plastic bestek, nu worden hele serviezen mee naar buiten gesleept. De picknickbank van het gesloten restaurant gedekt met kaarsen, echte glazen en soms ook een kleedje. Zelfs opklaptafels gaan zonodig mee achterop de fiets.
Restaurantje spelen.
Sommige zaken hebben hun banken weggehaald of met afzetlint onzitbaar gemaakt. Schijnt te moeten van het RIVM. Maar er zijn nog plekken waar je een avond lang dat gevoel kan hebben dat de lockdown enkel een boze droom is.
En niemand hoeft minimaal drie weken van tevoren te reserveren, noch aan te geven de eerste of tweede eetshift te prefereren.
De lockdown heeft ons al heel wat spiegels voorgehouden. Dit is er nog zo één: eten is bovenal een sociale daad.
*Mukbang is een van oorsprong Zuid-Koreaans fenomeen, nu wereldwijd populair. Iemand eet live voor een camera en kijkers geven commentaar. Dé oplossing voor mensen die niet alleen willen eten.
Tekst & beeld: © Marjan Ippel, 2020