We dachten al dat het niet meer zou gebeuren. Dat ze hier met kerst of Sint Juttemus nog zou zitten broeden tussen de lavendeltakken op ons vlot. Dat ze er één zou blijken van twaalf eieren, dertien ongelukken.
Lockdownmoeder eend was overtijd en ook al bolde ze af en toe op, er staken maar geen nieuwsgierige kopjes onder haar verenjas uit.
Tot ik, het was al donker, iets zag bewegen van onder moeders vleugels. Wat nu? Zou mama de beweeglijke kleintjes eronder weten te houden tot het morgenlicht? Ik ging slapen in de veronderstelling dat ik bij het ontwaken slechts lege schillen zou aantreffen.
Maar nee, nog de hele ochtend bleef de ganse lockdownleg superzen. Nu scheelde het dat het nogal plensde. Af en toe waagde er eentje zich een eindje van moeder vandaan, voelde nattigheid en haastte zich terug onder het levende donzen dekbed.
Met een half oog op het nest, ging ik aan het werk. En ineens lag ma al met vier kleintjes in het water. De achtergebleven vijf kropen angstig bij elkaar, luid piepend naar de onzichtbare kloek die vanaf het water bevelen kwaakte.
Met het drama van vorig jaar vers in mijn geheugen gaf ook ik volop richtingaanwijzingen.
Uiteindelijk belandden ze alle negen in het water.
Sindsdien nooit meer iets van ze vernomen.
Tekst & beeld: © Marjan Ippel, 2020