Leven in lockdown XXV: De wereld onherkenbaar

Waar ik bang voor ben. Dat ‘normaal’ allang niet meer bestaat. Dat als de lockdown wordt gelift, de wereld onherkenbaar is. Abnormaal. Dat we helemaal niet ‘terug’ kúnnen.
‘Mijn’ buurtbios: gesloten. Het eettentje op de hoek: te huur. Mijn favoriete wijnbar: dichtgetimmerd. Dat restaurant van internationale allure: een fastfoodketen. Mijn lievelingskledingzaak: faillissementsuitverkoop. Het charmante museum waar ik laatst nog was: de stekker eruit. De speciaalzaak: op slot. Mijn go-to boekhandel: verdwenen.
Ooit moeten we weer uit onze huizen kruipen, terug de maatschappij in. Maar hoe? Het maatschappelijk leven is grotendeels vervlogen. De cultuur om zeep, bedrijven omgevallen, horeca weggevaagd. Nu al zie ik op mijn avondwandelingen elke keer weer een andere recent gesloten zaak. Het begint flink op te tellen.
Straks bestaat de hele stad uit supermarkten en kantoren van door de staat overeind gehouden multinationals. Dan zullen de partijen die ‘never waste a good crisis’ de pandjes goedkoop opkopen. Er harteloze ‘ketenconcepten’ in stoppen waar zelfs de schaarse toerist, zo die nog mocht terugkeren, geen trek in heeft.
Maar ooit zullen op de puinhopen weer kleine creatieve initiatieven herrijzen. Vanuit het hart in plaats van een zak geld, vanuit visie in plaats van een huishoudboekje. Een minuscuul barretje hier. Een specialiteitenwinkel daar. Musea, theatertjes, filmhuizen.
Laten we vast plannen gaan maken.

Tekst & beeld: © Marjan Ippel, 2020
(Foto: detail van een hutkoffer, tentoongesteld op de laatste expositie Trunk Show van het nu voorgoed gesloten Tassenmuseum in Amsterdam)