Het héle elftal? Nadat moeder en haar nageslacht de horizon tegemoet zijn gezwommen, blijkt het nest nog niet leeg. Eén ei is niet open gegaan, wat onmiddellijk leidt tot een tweerichtingenstrijd op de woonboot.
Richting één wil de dierenambulance inschakelen, een hittelamp erop zetten, zelf erop gaan zitten, of toch op zijn minst een warme sok eromheen doen.
Richting twee wil de natuur haar gang laten gaan. Eenden leggen niet voor niks twaalf eieren, luidt het argument. Nog vóór het einde van deze eerste dag zullen er van die twaalf sowieso al een paar zijn opgeslokt door reigers, snoeken en/of ratten. Bovendien is de kans nihil dat het door mensenhanden beroerde ei nog door moeder zal worden geaccepteerd. Hart versus ratio.
De ratio wint.
’s Avonds zwemt ma met haar nog altijd voltallige elftal (!) gedecideerd richting vlot. Ze vliegt op en gaat onverstoorbaar op het verloren ei zitten. De achtergelaten kleintjes schieten onmiddellijk stuurloos alle kanten op. Een reiger cirkelt boven de gracht.
De natuur zijn gang laten gaan: best. Maar elf zwemmende snaveltjes in de steek laten om je moederinstinct op één kansloos ei te gaan botvieren?
Mama wordt terug naar haar elfjes gedirigeerd, het achtergebleven ei geruisloos verwijderd.
De volgende dag is de achter moeder aan slingerende keten ingekort tot de helft.
Wordt vervolgd…
Tekst & beeld: © Marjan Ippel, 2020