In ons dorp stond er geen, maar boven de rivier had je een gehucht met een leugenbankje. Een houten bank op het dorpsplein dat nauwelijks die naam mocht dragen. Bij mooi weer schoolde er een rijtje kletsende oude mannen op samen.
Waarom het ‘leugenbankje’ heet, vroeg ik eens. Omdat ze allemaal zitten op te scheppen over hun vroegere belevenissen en die nogal aandikken, wist mijn broer.
Later zou ik ontdekken dat in zuidelijke landen, waar het weer nu eenmaal wat toeschietelijker is dan hier, een leugenbankje een vaste waarde is in elk dorp, hoe klein ook. Oudjes die hun hele leven zoveel hebben betekend voor het dorpsleven slijten er hun laatste dagen, als royalty waarlangs de jeugdige onderdanen schrijden met een groet, een grap, een kort praatje.
In gedachten loop ik langs de leugenbankjes die ik in mijn leven zag. Altijd vol keuvelende oude mannen, maar ook vrouwen. Hoe heerlijk moet het zijn om de vrienden en vriendinnen die je je leven lang hebt gekend, hier tegen te komen. Om de dag samen door te nemen, ook al bestaat die uit niet veel meer dan heen en terug schuifelen naar het bankje.
En ik denk aan al die leugenbankjes die nu in Italië, Spanje, Frankrijk en zoveel andere landen griezelig leeg blijven.
Deze week overleed de Amerikaanse singer-songwriter John Prine (73) aan de gevolgen van het coronavirus. Hij was bekend van o.a. Hello in there, het lied over lief zijn voor oude mensen dat vorige week door Joan Baez in een Instagram-post hartverscheurend mooi werd gezongen voor de toen al zieke Prine.
Tekst & beeld: © Marjan Ippel, 2020
(De foto is genomen op Sardinië)