Ik ben in een melancholieke bui. De drie muren van de woonboot beginnen lichtjes op me af te komen. En dat terwijl ik als thuiswerker toch gewend ben 24/7 aan te kijken tegen hetzelfde stucwerk. Dat overigens schreeuwt om een likje verf.
In het begin dacht ik net als iedereen: even tot mezelf komen, tegen het licht houden waar ik mee bezig ben, al het overbodige wegsnijden en weer de belangrijke dingen van het leven leren waarderen.
Grote woorden.
Wat blijkt? Thuiswerken is vol te houden dankzij een hele hoop kleine levenslijntjes met de buitenwereld. Naast vanzelfsprekend familie, vrienden en werk, is die filterkoffie op mijn vroege ochtendwandelingen van levensbelang. Door dat buurtje met alles wat me lief is op kruipafstand: poptempels, filmhuizen, theaters, musea, restaurants, yogaschool én koffietentjes. Hoog gaf ik daar pre-lockdown over op als me niet-begrijpend werd gevraagd waarom ik het overvolle centrum nog niet de rug had toegekeerd. Dáárom dus.
Maar zoals dat gaat, nam ik alles voor lief. Besefte ik weer eens te laat dat de tentoonstelling waar ik perse heen wilde, alweer voorbij was. Die nieuwe film weg. Dat ene concert uitverkocht. De nonchalance van de nabijheid.
Dat zal me niet weer gebeuren als we hier uitkomen, zweer ik nu.
Als zíj maar hier uitkomen.
De gedeputeerde Cultuur en Erfgoed van Noord-Holland vraagt vandaag samen met alle Noord-Hollandse gemeenten in een brandbrief aan minister van Engelshoven om de kleine Noord-Hollandse musea, theaters en podia te redden.
Tekst & beeld: © Marjan Ippel, 2020