Schichtig kijkt hij om zich heen. Wacht, daar komt iemand langsgefietst. Als hij niet aan de overkant van het water stond, zou ik het onschuldige deuntje kunnen horen dat hij nu fluit zolang de fietser niet voorbij is.
Wat is hij in vredesnaam van plan?
In de zeventig schat ik hem. Artistiek verlopen type, vettig lang grijs haar, te jeugdige zonnebril – mogelijk uit de tijd dat hijzelf tot de jeugd behoorde.
Ik heb hem hier nog nooit gezien. Maar het kan ook zijn dat hij me in alle eerdere drukte nooit is opgevallen.
Zodra de fietser gepasseerd is, diept hij uit de tas van zijn eigen fiets een verfspuitbus op. Weer wordt de omgeving gescand, voordat hij ermee aanvalt op een aan het elektriciteitshuisje geplakt reclameaffiche voor hyperluxe e-bikes.
Er komt nog een fietser langs. Hij staakt zijn activiteiten, trapt wat met de punt van zijn schoen tegen een denkbeeldig steentje en hervat het spuitwerk zodra de kust vrij is. Dit herhaalt zich een paar keer met kleine variaties.
Een oudere kwajongen? Of een man met een boodschap tegen consumentisme?
De volgende morgen loop ik nieuwsgierig naar de overkant om te zien wat er op het affiche is gespoten.
Ik hou het op een gat in één van de fietsbanden waaruit nu een wolk lucht ontsnapt.
Tekst & beeld: © Marjan Ippel, 2020
