Gewapend met een Canon camera stropen ze mijn buurt af. Instagrammers, op zoek naar de ‘authentieke spots’ die hen via de social media door duizenden voorgangers als ‘geheimtip’ zijn aangereikt.
Ik onderdruk de neiging om ze exact te wijzen waar alle anderen zich posteerden voor die topscore aan likes. Dat zou hun ontdekkingstocht maar bederven.
Ze houden halt bij de brug met zicht op een lint van door de Unesco beschermde Amsterdamse woonboten. ‘People are actually living here’, kreet ooit een hogelijk verbaasde Amerikaanse met dik accent terwijl ze vanaf haar waterfiets ongegeneerd bij onze ark naar binnen gluurde.
Maar is dit wel echt de getipte brug? De Grammers aarzelen en vergelijken de actuele situatie met die op Instagram.
Daar geheid geen stroom fietsers die nooit lijkt op te drogen en zo de blik op het unieke watertableau ernstig belemmert. Ook gegarandeerd afwezig: de schuin op de brug geparkeerde bus, waarvoor zich gillende schooljeugd ophoudt. Of de opgebroken stoep, inclusief stratenmaker met vintage bildécolleté. De microbloggers nemen halfslachtig een foto en vervolgen hun queeste.
Later zie ik ze voor onze scheefgezakte buurtkroeg, uitgevoerd in donkerbruin mahoniehout en glas-in-lood. Hoewel het zicht op juist die historische elementen momenteel wordt belemmerd door een steigerdoek, maatje XXL.
De Grammers checken aarzelend hun smartphone.
Tekst & beeld: © Marjan Ippel, 2020