Er komt een appje binnen: ‘Filmpje vanavond?’
Ik tik terug: ‘Leuk! Welke?’
Keiharde onderhandelingen volgen: de film van mijn voorkeur heeft zij al gezien. En haar favoriet heb ik gereserveerd voor een ander. Over en weer vliegen de appjes, waarin de inderhaast gemaakte typo’s tot de nodige misverstanden leiden, terwijl melige emojis onze ingenomen standpunten een zweem van meegaandheid moeten verlenen.
Nu eens blijkt de aanvangstijd een onneembare drempel, dan weer de matige recensies, de wel erg zware kost voor een zaterdagavond, of die irritant schmierende acteur. Kotsende smiley.
Als we eindelijk toe zijn aan online reserveren, blijken er enkel nog een paar losse stoelen langs de rafelranden van de zaal beschikbaar. Alleen helemaal links vooraan op luttele decimeters van het filmdoek kunnen we naast elkaar zitten. Of liever: gegarandeerd twee uur lang met hoofd en nek in een knoop hangen.
‘Het is al net als met restaurants. Voor spontaniteit is geen ruimte meer in deze stad’, klaag ik. Smiley met traan.
‘Ik kan me de tijd herinneren dat de bios ten dode was opgeschreven…’ Edvard Munchs schreeuw.
‘Je zou er bijna naar terugverlangen.’ Rollende ogen, uitgestoken tong.
‘Netflixen dan maar?’
‘Oké. Welke film?’
Tekst & beeld: © Marjan Ippel, 2020