Het jaar in lockdown XI: Het Nieuwe Roken

Het jaar in lockdown XI: Het Nieuwe Roken

[Klant 1 gaat de winkel in zonder mondkapje]
Groenteboer: ‘Sorry meneer, mondkapjes zijn sinds gisteren verplicht.’
Klant 1: ‘Nou ja! Geen mondkapje dragen is Het Nieuwe Roken!’
[Groenteboer maakt een verontschuldigend gebaar]
Klant 1: ‘Ik heb er geen.’
Groenteboer [wijst]: ‘Ik heb er wel een voor u. Daar bij de deur. Een hele stapel.’
Klant 1: ‘Niet nodig. Ik heb net in de zon gelopen. Een kilo agria’s, graag.’
Groenteboer [vertwijfeld]: ‘Eh…’
Klant 1 [wijst]: ‘Agria’s. Aardappels. Die daar.’
Groenteboer [aarzelend]: ‘Ik mag u niet… Als u daar even zo’n mondkapje pakt.’
Klant 1: ‘Dan ga ik wel buiten staan tot je klaar bent.’
Groenteboer: ‘Mij maakt het niks uit, hè? Maar ik kan een boete krijgen. En u ook.’
[Klant 1 steekt zijn duim op, stapt de drempel op en blijft daar staan, de deur met een arm openhoudend]
Groenteboer [ fluistert tegen collega]: ‘Wat nu? Hij moet hier binnen pinnen…’
[Collega haalt haar schouders op. Klant 1 stapt weer naar binnen]
Klant 1: ‘Riep je me? Is het al klaar?’
Groenteboer [zucht berustend]: ‘Nee, nog niet.’
[Klant 1 zet weer een stap terug en blijft staan in de deuropening. Groenteboer weegt hoofdschuddend de aardappels af. Klant 2 met mondkapje wil naar binnen, maar ziet klant 1 zonder mondkapje de deuropening blokkeren]
Klant 1 [buigt galant]: ‘U mag naar binnen, hoor.’
[Klant 2 blijft aarzelend staan]
Klant 1: ‘Geen zorgen. Ik heb net in de zon gelopen. Vitamine D, weetjewel!’

Tekst & beeld: © Marjan Ippel, 2020

Dit is deel 11 in de reeks Het jaar in lockdown.

Het jaar in lockdown X: Ochtendflarden

Het jaar in lockdown X: Ochtendflarden

[Op mijn ochtendwandeling door het Vondelpark word ik ingehaald door twee joggende studenten]

Student 1: ‘Ik ben dus gisteravond voor het eerst niet dronken geworden.’
Student 2: ‘Hè, WTF?!’
Student 1: ‘Weird, man, weird!’

[De studenten slaan rechtsaf. Ik loop het park uit en steek de straat over. Twee bouwvakkers beklimmen de steiger voor een huis]
Bouwvakker 1: ‘Kicken, man! Niks voor jou?’
Bouwvakker 2: ‘Nou… Ik heb nu nog wel genoeg aan mijn vriendin. Ik heb nog niet het gevoel dat ik tekort kom.’
Bouwvakker 1: ‘Ik hoor je over een paar weken wel als er nog steeds een lockdown is.’

[Ik loop door en ga een supermarkt binnen. Een vrouw zonder mondkapje staat bij de kassa af te rekenen]
Vrouw [tegen de vrouwelijke kassamedewerker, een middelbare scholier met mondkapje]: ‘Zo’n mondkapje helpt niks, hoor.’
[Kassamedewerker reageert niet en scant producten]
Vrouw: ‘Het is schijnveiligheid. Zelfs gevaarlijk.’
[Kassamedewerker glimlacht ongemakkelijk en scant verder]
Vrouw: ‘Moet jij het dragen van je baas?’
Kassamedewerker: ‘Nee. Ik wil het zelf.’
Vrouw: ‘Ik geloof je niet. Je baas is in overtreding als hij jou dwingt. Ik kan hem aangeven.’
Kassamedewerker: ‘Ik word niet gedwongen. En het is een “zij”.’
Vrouw: ‘Dat zeg je maar! Kinderen horen geen mondkapjes te dragen.’
Kassamedewerker: ‘Spaart u zegels?’
Vrouw: ‘Waarom draag je het sowieso?’
Kassamedewerker: ‘Om oude mensen zoals u te beschermen. Pinnen?’

[Ik loop de supermarkt uit, richting de slagerij. Een vrouw met hoofddoek stopt voor de winkeldeur met haar dochter van een jaar of acht en een kinderwagen met baby. Dochter loopt de slagerij in. Ik ook]

Slager: ‘Hallo lieverd, alles goed?’
[Meisje knikt verlegen naar de vrouw]
Slager: ‘Zeg het maar. Wat kan ik voor je doen?’
Meisje: ‘Een kilo rundergehakt, alstublieft.’
Slager: ‘Komt eraan, schat.’
[Slager weegt het gehakt af, pakt het in en legt het op de toog]
Slager: ‘Hier, meis. Wil jij een lekker plakje kipfilet?’
Meisje [knikt enthousiast]: ‘Alstublieft.’

Tekst & beeld: © Marjan Ippel, 2020

Dit is deel 10 in de reeks Het jaar in lockdown.

Het jaar in lockdown IX: Gezellig!

Het jaar in lockdown IX: Gezellig!

Buurvrouw 1: ‘Hè, gezellig. Alweer veel te lang geleden. Toch?’
Buurvrouw 2: ‘Ja, en dat allemaal door zo’n stom griep-’
1 [ kordaat]: ‘Ho.’
2: ‘Huh?’
1: ‘Sorry, maar vind je het goed als we het gewoon gezellig houden?’
2: ‘No problem. Genoeg andere onderwerpen.’
1: ‘Niet dan? We hebben elkaar zo lang niet gezien. Zwaaien vanaf het balkon niet meegerekend.’
2: ‘Ja joh, toen moest dat hele verkiezingscircus met Trump nog-’
1: ‘Eeehh…’
[verontschuldigende blik]
2: ‘Geen Trump?’
1: ‘Liever niet.’
2: ‘Geen Trump. Geen probleem.’
[stilte]
2: ‘Wat doen jullie met Sinterklaas?’
1 [opgelucht]: ‘Wij hebben lootjes getrokken. Jullie?’
2: ‘Wij ook. We maken er een extra groot feest van nu ze ook al niet op school komen. Zo jammer voor die kids.’
1: ‘Ze?’
2: ‘Ja, Sinterklaas en z’n pie-’
[1 schudt haar hoofd]
2: ‘Niet?
1: ‘Ik wil niet ongezellig doen, maar voor je het weet zwááien we niet eens meer naar elkaar.’
2: ‘Helemaal gelijk. Een goede buur is goud waard.’
1: ‘Toch?’
[stilte]
2: ‘Wat een weertje, hè?’
1 [opgelucht]: ‘Niet normaal gewoon, zo lekker.’
2: ‘Maar echt. Eind november! En dan zijn er nog altijd mensen die ontkennen dat het klimaat-’
[2 kijkt schichtig naar haar buurvrouw die haar hoofd langzaam schudt]
2 [iets te vrolijk]: ‘Heerlijk. Prachtig wandelweer.’
1: ‘Ja, gezellig, een herfstwandeling! Jij nog koffie?’
2 [aarzelend]: ‘Ik heb eigenlijk liever thee. [geschrokken] Maar koffie is ook prima, hoor. Gezellig!’

Tekst & beeld: © Marjan Ippel, 2020

Dit is deel 9 in de reeks Het jaar in lockdown.

Het jaar in lockdown VIII: Dag buurvrouw (nu echt)

Het jaar in lockdown VIII: Dag buurvrouw (nu echt)

Daar staan we dan. Ik en mijn buren. Op onze kade. Háár kade. De kade waarop ze meer dan de helft van haar leven woonde. De kade die ze zag veranderen.
Expats kwamen en gingen, woonpanden werden hotels, Airbnb’ers beklommen met hun rolkoffers haar trappenhuis. En buren verkasten na het krijgen van kinderen naar Haarlem, Almere, Alphen aan den Rijn.
Zíj was een blijvertje. Ook toen ze steeds meer trekjes van een ‘aangereden slak’ kreeg (haar woorden). Toen de buitentrap naar haar woning, een-hoog, ook met stok een bijna onneembare horde werd.
Zij bleef. Samen met een handjevol andere die hards vormde ze de kern van onze kade. En kadefeesten.
Elke week kwam je haar wel tegen. Een zwaai, een praatje, soms een nukkige stilte. De laatste tijd verliep de communicatie vaker vanuit haar raam, of vanaf de voordeur. Rotcorona.
En toen moest ze toch verhuizen. Het pand moest gerenoveerd. Weliswaar onder protest, maar ze ging. Tijdelijk naar familie in Almere, tot haar nieuwe woning in een ander deel van de stad klaar zou zijn.
Laatst zag ik haar nog een straat verderop. Schuifelend achter een looprek. Het rode autootje had ze mooi pontificaal op haar vroegere invalidenplek op onze kade gestald. De eerste parkeerwacht die haar zou durven beboeten, moest nog worden geboren, lachte ze haar lach.
Of ze ooit nog zou terugverhuizen, vroeg ik.
No way.
Vorige week trok ze in haar nieuwe huis. En nu staan we hier. Haar buren. Met bloemen en kaarten.
Even verderop blokkeert een vrachtwagen de doorgang. De chauffeur bezweert elke bezorgd informerende buur op tijd klaar te zijn met uitladen.
Daar komt ze. Niet in het vertrouwde rode Suzuki’tje. Maar in een statige lange grijze Mercedes. Op de motorkap driehoekige zwarte vlaggetjes. Ze houdt stil voor haar portiek. Wij leggen de bloemen om haar heen. En zwaaien.
Dag buurvrouw!

Tekst & beeld: © Marjan Ippel, 2020

Dit is deel 8 in de reeks Het jaar in lockdown. Dit is tegelijk de zesde en allerlaatste column over mijn 80-jarige buurvrouw. De andere vind je hier, hier, hier, hier en hier.

Het jaar in lockdown VII: Lockdownbingen

Het jaar in lockdown VII: Lockdownbingen

Vriendin 1: ‘Hoever ben jij?’
Vriendin 2: ‘Ik heb er nu één gezien.’
1: ‘Eentje nog maar? Knap.’
2: ‘Ik wil er zo lang mogelijk mee doen.’
1: ‘Probeerde ik ook. Maar ik ben er nu toch alweer bijna doorheen.’
2 [houdt haar handen tegen haar oren]: ‘Niks verklappen!’
1: ‘Hoezo? Je weet al hoe het afloopt.’
2: ‘Maar toch.’
1: ‘Oké.’
[maakt een gebaar alsof ze haar lippen dichtritst]
1: ‘Maar, hoe vind je het?’
2 [zwijmelt]: ‘O, Diana… Ik leef zo mee.’
1: ‘Die kleren!’
2 [nog altijd zwijmelend]: ‘Waanzinnig, hè?’
1: ‘My God, een en al strikjes en rushes. En dan die roze alpacatrui: het toonbeeld van jarentachtigwansmaak.’
2: ‘Vind je? Ik heb net die andere met dat zwarte schaap besteld. Is weer in productie.’
1: ‘Daar zit iemand nu heel flink mee te cashen. Niet ook die koalatrui, hoop ik?’
2 [gepikeerd]: ‘Toevallig hebben wel alle modeontwerpers zich voor dit winterseizoen door Diana laten inspireren: tweed, oversized, brede schouders, gigakragen, strikjes, grandma knits…’
1: ‘Niet alleen modeontwerpers. Zou Kamala nou geïnspireerd zijn geweest door de pussybow* van Diana of die van Thatcher? Wat een wijf, trouwens.’
2: ‘Michelle Obama hield ook wel van een pussybow.’
1: ‘Of hint Kamala toch naar de pussyhats van de vrouwenmarsen? Of misschien wel naar de “grab ‘m by the pussy”-bow van Melania? Anyway, communiceren via je kleding, dat heeft Diana uitgevonden.’
2: ‘Absoluut.’
1: ‘Die wraakjurk van haar als De Kroon net officieel bekend heeft gemaakt dat ze gaan scheiden.’
2 [schrikt]: ‘Wat?!’
1 [hand voor de mond]: ‘Oeps…’

Sinds 15 november 2020 staat seizoen 4 van de ultieme lockdownbingeserie The Crown op Netflix.
*Pussybow: strikblouse

Tekst & beeld: © Marjan Ippel, 2020

Dit is deel 7 in de reeks Het jaar in lockdown.

Het jaar in lockdown VI: Niet terug

Het jaar in lockdown VI: Niet terug

Vrouw 1 staat samen met haar vriendin in de lange rij voor een koffietent: ‘En? Nu nog steeds heimwee?’
Vrouw 2: ‘Wanneer had ik heimwee dan?’
1: ‘Wanneer had jij heimwee? Serieus?’
2: ‘Ik kan me niet herinneren ooit heimwee te hebben gehad. Vroeger wilde ik juist niks anders dan het huis ontvluchten. Het was eerder andersom. Heimwee naar niet thuis zijn.’
1: ‘Van de zomer wilde je anders maar al te graag nog wat langer binnenblijven.’
2 [begrijpt de hint]: ‘O, dat!’
1: ‘Dus nu is mijn vraag: blij?’
2: ‘Laat ik het zo zeggen: “lockdownheimwee” is toch niet op mijn persoonlijke shortlist voor Het Woord van het Jaar terechtgekomen.’
1: ‘Dacht ik al.’
2: ‘Het had gewoon bij één keer moeten blijven. Dan had ik altijd een romantisch gevoel overgehouden aan die unieke tijd.’
1: ‘Uniek: ja. Romantisch: Nou nee.’
2: ‘In elk geval een goeie reminder dat je ook nooit twee keer naar hetzelfde vakantieadres moet gaan. Hoe geweldig de eerste keer ook was, de tweede keer wordt geheid een tegenvaller.’
1: ‘Of je lievelingsfilm nog een keer bekijken. Ineens vallen alle foutjes op: weg mooie herinnering.’
2: ‘Terug naar je ex. Nog zo’n absolute no-go.’
[Vrouw 1 zwijgt]
2: ‘Toch?’
[Vrouw 1 blijft gegeneerd zwijgen. Vrouw 2 kijkt haar indringend aan]
2: ‘Nee, hè?’
1 [zet haar mondkapje op]: ‘Cortado of batch brew?’
2: ‘Zeg dat het niet waar is.’
1 [gestoken]: ‘Jij hebt makkelijk praten met je ideale gezinnetje en je valse romantiek. Jij weet niet hoe eenzaam het is, zo’n lockdown.’

Tekst & beeld: © Marjan Ippel, 2020

Dit is deel 6 in de reeks Het jaar in lockdown.

Het jaar in lockdown II: Sanitizer

Het jaar in lockdown II: Sanitizer

[Vrouw 1 met mondkapje pint bij de geldmaat in de supermarkt. Achter haar staat een man met mondkapje en een grote spuitfles hand sanitizer in de hand]
Man: ‘Zou je je handen niet ff schoonmaken, schat?’
Vrouw 1 [reageert overvallen door de haar onbekende man]: ‘Eh…?’
Man: ‘Da’s een enorme besmettingshaard, hoor, zo’n toetsenbord. Of ben jij soms Willem Engel? Nee toch, hoop ik?’
Vrouw 1: ‘Nee, nee! [aarzelt] Doe dan maar.’
[Man spuit sanitizer op de handen van vrouw 1. Vrouw 2 komt vanaf de kassa aangelopen, geen mondkapje]
Vrouw 2: ‘Hé hallo, ik wist niet dat jullie elkaar kennen?’
Man: ‘Doen we ook niet. Ik doe alleen mijn burgerplicht.’
[Man houdt de spuitfles omhoog als bewijs]
Man [tegen vrouw 2]: ‘Maar wat leuk dat ik je zie! Nu krijg ik toch zo’n natuurlijke neiging om je eens flink te gaan knuffelen. Maar ja…’
Vrouw 2 [strijdlustig]: ‘Nou, ik knuffel gewoon, hoor. Kom hier!’
[Man staat in tweestrijd]
Vrouw 2 [lacht uitdagend]: ‘Nou? Of geloof jij soms in die corona?’
[Man kijkt van de hand sanitizer in zijn hand naar vrouw 2 en dan schuldbewust naar vrouw 1]
Vrouw 1: ‘Trek je van mij niks aan… Willem, was het toch?’
[Vrouw 1 maakt zich uit de voeten als vrouw 2 de gegeneerde man begint te knuffelen]
Vrouw 2 [niet-begrijpend]: ‘Willem?’

Tekst & beeld: © Marjan Ippel, 2020

Dit is deel 2 in de reeks Het jaar in lockdown.

Het jaar in lockdown I: Lekker kort

Het jaar in lockdown I: Lekker kort

Kapper: ‘Ik zou nu eigenlijk op Ibiza zitten.’
Klant: ‘Ik in Parijs.’
Kapper: ‘Wanneer zal dat weer kunnen?’
Klant: ‘Misschien wel nooit meer.’
Kapper: ‘Brrr, niet aan denken. Lekker kort?’
Klant: ‘Ja, doe maar.’
[Kapper begint te knippen. Stilte]
Kapper: ‘Er is niet zoveel meer aan, hè?’
Klant: ‘Nee, saaie boel.’
[stilte]
Klant: ‘Ik kijk nu maar naar Dix Pour Cent. Parijse serie met allemaal oude Franse filmsterren.’
Kapper: ‘Ik kijk The Innocents, iets futuristisch met magische krachten.’
Klant: ‘Niks voor mij. Heb m’n handen al vol aan het nu.’
Kapper: ‘Die magische krachten zou ik toch wel willen hebben. Bovenop iets langer?’
Klant: ‘Graag. Daar zou ik ook wel raad mee weten.’
Kapper: ‘Maar laten we het a.u.b. niet over Trump hebben. Ik hoor niks anders meer om me heen. Hoe komt je haar zo droog?’
Klant: ‘Daar zijn zelfs die magische krachten niet tegen opgewassen. Tegen Trump, bedoel ik.’
Kapper: ‘Die man laat mij tegenwoordig al twijfelen aan de democratie. Veel binnen zitten. Droogt het van uit. Kuurtje erin?’
Klant: ‘Misschien wel goed, ja. Maar je bent niet alleen, hè? Het einde van de democratie werd al in de vorige eeuw aangekondigd.’
Kapper: ‘Dan heeft het nog lang geduurd. Al met al.’
[stilte]
Kapper [masseert een crème in het haar van de klant]: ‘Zo, kun jij er straks weer tegenaan.’

Tekst & beeld: © Marjan Ippel, 2020

Dit is deel 1 in de nieuwe reeks Het jaar in lockdown.

Hear Say XXIII: Terug in lockdown

Hear Say XXIII: Terug in lockdown

Buurman 1 [nadenkend]: ‘Opvallend.’
Buurman 2: ‘Ja?’
1: ‘Ja.’
2: ‘Ga je nog vertellen wat?’
1: ‘De eerste keer stond iedereen te juichen.’
2: ‘Heel opvallend, ja.’
1: ‘Nee, wacht. Ook vlak erna nog zeiden de meesten: “Van mij mag de boel zo weer op slot.”’
2: ‘O dat? Ja, herinner ik me.’
1: ‘En nu het weer zover is, hoor ik alleen maar gemor en gescheld op Rutte & co. En vliegen de complottheorieën je om de oren.’
2: ‘Yep.’
1: ‘Van exact dezelfde types, hè?’
2: ‘Voortschrijdende inzichten?’
1: ‘Netflix.’
2: ‘Huh?’
1: ‘Het komt door Netflix.’
2 [getriggerd]: ‘Dus Netflix zit hierachter?’
1: ‘De eerste keer ging iedereen thuis eindeloos series bingen.’
2: ‘Klopt. Ik heb toen alle seizoenen van Grace and Frankie achter elkaar gekeken.’
1: ‘De Romeinen zeiden het al.’
2: ‘Brood en spelen?’
1: ‘Maar nu is er he-le-maal niks meer op Netflix, omdat iedereen alles al heeft gezien en er nauwelijks meer iets nieuws wordt gemaakt. Clichébom Emily in Paris was zo’n beetje de laatste drop-’
2 [schrikt]: ‘Ajeto, dat wordt een volksopstand!’

Tekst & beeld: © Marjan Ippel, 2020

(Op de foto: Streetart van streetartist Frankey)

Dit is deel 23, voorlopig het laatste deel in de reeks Hear Say: zomaar ergens op straat, in de supermarkt, op het terras, in het park, het OV en/of de sportschool opgevangen conversaties. Vanzelfsprekend altijd met inachtname van de anderhalvemeterregel. Vanwege de nieuwe lockdown begint hierna een nieuwe serie Het jaar in lockdown.

Leven unlocked XIV: Niet normaal

Leven unlocked XIV: Niet normaal

Precies vier maanden geleden op 17 maart 2020 begon ik met mijn reeks columns over leven in ‘het nieuwe normaal’ in Amsterdam, sinds premier Rutte zijn intelligente lockdown afkondigde. Ik deed dit onder de titel ‘Leven in lockdown’.
Na de versoepeling op 1 juni, de zogenaamde fase 2, startte ik een nieuwe serie: ‘Leven unlocked’.
Nu het nieuwe van het ‘nieuwe normaal’ er wel vanaf is, sluit ik ook deze reeks columns.
Niet dat corona bestreden is, integendeel. Nog gister drukte WHO-baas Ghebreyesus ons op het hart dat het oude normaal nog heel ver weg is en corona voorlopig volksvijand nummer 1 blijft.
En nog vandaag berichtten de media dat het aantal besmettingen weer stijgt.
En je hoeft maar om je heen te kijken om te zien dat weinig echt normaal is. Nieuw dan wel oud.
Want het is natuurlijk leuk om met z’n dertigen in het Rijksmuseum rond te lopen, met z’n vieren in de bioscoop te zitten en met max honderd anderen naar je favoriete popband te kijken, maar het is niet normaal.
Niet voor de makers. Niet voor de exploitanten. En niet voor lang.

Dit is de laatste aflevering in de columnserie ‘Leven unlocked’.

Tekst & beeld: © Marjan Ippel, 2020

Leven unlocked XIII: Mediterranee aan het IJ

Leven unlocked XIII: Mediterranee aan het IJ

In deze crisis zijn twee grote winnaars aan te wijzen en dat zijn de plasticindustrie en het plantenrijk. Nu de horeca het vooral moet hebben van haar terrassen staat de gemeente via noodverorderingen toe de openbare parkeerruimte tijdelijk in te nemen voor haar gasten.
Maar omdat het onmogelijk is voor een gastvrouw om voortdurend aan crowd control te doen, en zij bovendien nooit de ambitie heeft gehad om politieagent te zijn of zelfs maar te spelen, roept zij ter handhaving van de anderhalvemeterregels de hulp in van kuipflora (naast meters plastic).
De plant als alternatieve doorbitch. Een goede keuze, want in tegenstelling tot plastic hebben planten een rustgevende uitwerking op de mens. En dus ook op de uitgelaten huggende terrasgast.
De afgelopen weken moeten heel wat tuincentra zijn leeggeplunderd om op elke anderhalve meter natuurlijke scheidingen te kunnen aanbrengen tussen de verschillende terrastafels en banken.
Waar ooit blik blonk, groeien nu lavendels, oleanders, vijgenbomen, palmen en olijvenbomen langs het water. Een plantenkeuze die mede lijkt ingegeven door de huidige beperkte uitreismogelijkheden. Alsof de Mediterranee tijdelijk is opgeschoven naar het noorden, nu het noorden niet naar de Mediterranee afzakt.
De Côte d’Azur ligt deze zomer aan de Amstel, de grachten en het IJ.
Mij hoor je niet klagen.

Tekst & beeld: © Marjan Ippel, 2020
(foto is genomen bij Café De Jonge Wees)

Leven unlocked XII: Smetteloos wit

Leven unlocked XII: Smetteloos wit

Er was een lockdown voor nodig om terug te krijgen wat al tijden uit de horeca van deze stad verdwenen was: het witte tafelkleed.
De smetteloze tafelbedekking stierf een zachte dood toen tijdens de vorige crisis het laken plots ging staan voor overdreven luxe, torenhoge declaraties en ander typisch graaiersgedrag, waardoor de noodlijdende gast elk tafelbedekkend etablissement ging mijden als de pest.
Werd het onberispelijke damast, linnen of katoen weggehaald, zag de zaak er stantepede laagdrempelig en onschuldig uit. En dus werd de verdwijntruc van hoog tot laag toegepast.
Maar nu in nieuwe crisistijden is het kleed terug. Op straat.
Afgezien van de hoge attentiewaarde, ook van ver, staat het wit voor zorg (no pun intended). Voor aandacht. Voor die extra mijl. En dat is nodig in tijden dat gasten weer gelokt moeten worden naar die plaatsen waar een paar maanden geleden nog wekenlange wachttijden golden.
Nu iedereen gewend is om aan de kale eettafel thuis te werken, staat wit tafellinnen bovendien voor gastvrijheid en genieten buitenshuis. Voor (corona)vrije tijd. Net als de lijnen en kruizen overal op straat roept het: ‘Kom hier, in dit afgebakende stukje ben je veilig.’
Ging het witte damast ooit horecabreed in de ban, nu wordt het even horecabreed weer neergelegd. Op de stoeptafels van eetcafé, bistro én sterrentent.

Tekst & beeld: © Marjan Ippel, 2020
(foto is gemaakt op het terras van Gertrude restaurant & bar)

Leven unlocked XI: Onbekommerd op een kluitje

Leven unlocked XI: Onbekommerd op een kluitje

“Wat was het heerlijk rustig, hè?” Een vriendin over de voorbije semi-lockdown.
“Ik mis het nu al (smiley met traan).” Mijn broer via Messenger.
“Ik leefde helemaal op.” Een collega-journalist.
Zelfs nu de stad ruim een maand weer ‘open’ is en het ‘normale’ leven zo goed en zo kwaad als het gaat terugkeert, kom ik niemand tegen die geen lockdownheimwee heeft.
Mijzelf niet uitgezonderd.
Het is dan ook nog steeds wennen, die nieuwe vrijheid die aan zoveel mitsen en maren gebonden is. Zo aarzel ik of ik al naar de bioscoop durf. Afgesloten ruimtes zijn tenslotte de Nieuwe No-go Areas.
Maar ik wil graag de documentaire over modeontwerper Martin Margiela zien, de man die al ruim een decennium vrijwillig in lockdown zit en zijn modellen al in 1989 een facemask liet dragen.
En dus tijg ik naar Lab 111.
Met vier andere kijkers zit ik keurig verdeeld over de zaal als de deuren dichtgaan. Toch beweegt mijn hoofd automatisch van links naar rechts, op zoek naar ventilatieapparatuur.
Maar eenmaal in de film gezogen vergeet ik alles.
Tot tegen het einde de goedbezochte opening in 2018 van een Parijs’ retrospectief over het werk van dit Antwerpse genie voorbij komt. Met een schok gaat het door me heen:
“Zullen we ooit weer zo onbekommerd met z’n allen op een kluitje staan?”

Tekst & beeld: © Marjan Ippel, 2020
(De foto boven nam ik met mijn iPhone van het filmdoek. De foto onder is de filmposter)

Leven unlocked X: De groetetiquette

Leven unlocked X: De groetetiquette

Ik moet bekennen dat ik het wel fijn vind zo. Niet de hele dag door dat amicale gehug en gezoen met Jan en alleman. ‘Geen handen schudden’ is de corona-regel waar ik dan ook het minste moeite mee heb.
Het scheelt bovendien heel wat ongemakkelijke situaties. Zoals het je moeten afvragen of de ander een hugger of een zoener is. En indien het laatste, hoeveel zoenen? Op z’n Antwerps één, op z’n boomers’ twee, op z’n X-ers drie, of op z’n Frans vier*?
Onzinnig vind ik de officieuze coronabegroeting waarbij de ellebogen tegen elkaar worden gehouden alsof je bij elkaar incheckt (‘Sorry, niet gelukt. Probeer het nog een keer!’). Ook moet ik de eerste twee mensen nog tegenkomen met elk een bovenarm van 75 centimeter lang, voor de broodnodige anderhalve meter afstand.
Dat je je familie, geliefde, kinderen en beste maatje ter begroeting wilt knuffelen, snap ik. Maar hoeveel van de mensen over wie jij dagelijks in een split second moet inschatten welke begroetingswijze aan de orde is, wil je ook echt lijfelijk benaderen?
Daarom bevalt mij de Japanse groet prima: de handen met de vingers omhoog plat tegen elkaar gedrukt, gevolgd door een lichte buiging. Respectvol en elegant. En geschikt voor iedere situatie, wat zorgt voor een prettige overzichtelijkheid in het groeten.
Ik houd hem erin. Ook post-corona.

*Lang niet overal in Frankrijk wordt vier keer gezoend. Parijzenaren houden het op twee en vinden vier maar provinciaals. In de Champagnestreek is vier de norm.

Tekst & beeld: © Marjan Ippel, 2020

Leven unlocked IX: Huggen?

Leven unlocked IX: Huggen?

Ze zit aan een tafeltje op het populaire stoepterras. Vanwege de huidige situatie heeft de koffiezaak alle mogelijke maatregelen getroffen, geheel volgens de laatste RIVM-richtlijnen.
Een handgelapparaat waar de klant voor binnenkomst haar handen dient te reinigen. Een spatscherm tussen klant en barista, ventilatie, eenrichtingsverkeer, voetafdrukken op de vloer met anderhalve meter ertussen plus de boodschap ‘stay safe’, toevoegingen voor in de koffie op een vrijstaande tafel waar de klant zelf ongehinderd aan de slag kan, anderhalve meter ruimte tussen de terrastafels, een pot met hondenkoekjes. Hoewel ik twijfel of het RIVM over dat laatste een uitspraak heeft gedaan.
In de (voorlopig) laatste persconferentie over de maatregelen, waarin premier Rutte gisteren nog eens uitgebreid stilstond bij de dos and don’ts in dit corona-tijdperk, hoorde ik er in elk geval niets over.
Daar komt haar vriendin aangelopen. Met een gilletje staat ze op van haar stoel, de armen wijd uitgespreid.
“We gaan toch wel huggen, hè?”
“Natuurlijk, we hebben elkaar zo lang niet gezien.”
Volgt een uitgebreide knuffel.
“Sorry dat ik het eerst vroeg. Je weet het tegenwoordig niet meer: wel een hug, geen hug.”
“Precies, iedereen denkt er anders over. Het is zo lastig inschatten.”
“Rutte baalde dat hij niet kon knuffelen met Macron”, koppen de kranten van de lezende gasten aan de andere tafels*.

*Eergisteren was president Macron van Frankrijk voor het eerst sinds de corona-uitbraak op bezoek bij premier Rutte. Normaal zouden de twee elkaar een ‘bear hug’ hebben gegeven, maar gezien de corona-maatregelen hebben ze elkaar alleen op anderhalve meter afstand toegeknikt. Tijdens de persconferentie van gisteren liet Rutte weten ervan te balen dat er niet geknuffeld kon worden.

Tekst & beeld: © Marjan Ippel, 2020
(De foto is niet gemaakt op het bewuste terras)