Columns – Page 2 – Marjan Ippel

We moeten hier weg III: De boomklever

04/06/202127/10/2021Marjan Ippel

Vanmorgen landde een boomklever op de tafel van ons moesvlot. Nieuwsgierig tuurde ze bij onze woonboot naar binnen, het kopje schuin.
Wij liggen precies onder de aanvliegroute van een groeiend aantal vogelsoorten, maar deze boomklever maakte vandaag haar debuut op het vlot.
Haar nieuwsgierigheid bracht de herinnering naar boven aan die Amerikaanse toerist die haar handen tegen ons keukenraam tot een kijker had gevormd. Staand op de zitting van haar canalbike begluurde ze me onbeschaamd, om tegen haar duopassagier uit te roepen: ‘Oh My God, hier leven echt mensen!’ (maar dan in het Amerikaans)
Goddank moesten smartphones nog worden uitgevonden.
En zo kwamen meer herinneringen aangevlogen. Van dat Franse gezin dat op een zomerzondagochtend aanklopte en vroeg of hier iemand woonde. Ze konden zich niet voorstellen hoe dat gaat, wonen op het water. Hadden we bijvoorbeeld wel verwarming? Een douche? En hoe ging dat met “pipi” en “caca”?
Zoekend naar mijn camera om de boomklever vast te leggen, dacht ik aan het Thaise tijdschrift met daarin een reisverslag over Amsterdam, ooit meegebracht door een in Bangkok wonende vriend. Op een van de foto’s had hij onze woonark herkend. Het bijschrift: ‘Zo wonen de mensen in Amsterdam: in drijvende hutten op het water.’ Of iets van die strekking. Ik moest het doen met zijn vertaling vanuit het Thais.
En dan die modefotograaf uit Moskou. Na een locatiescouting door de stad wilde hij perse op ons vlot een reportage schieten voor een Russisch modetijdschrift. Ook al stonden zijn meterslange modellen allesbehalve te springen om met hun al even metershoge hakken op een schommelend oppervlak te moeten balanceren.
Zou die boomklever zich nou óók afvragen of hier mensen wonen? Met de camera in de hand vroeg ik het me plots af. En hoe dat dan gaat met “pipi” en “caca”? (Nâh, dat niet)
Maar ze was al gevlogen.
Nog lang bleven mijn vragen in de lucht hangen.
Hoe je blijft kleven, bijvoorbeeld.
Tekst & beeld: © Marjan Ippel, 2021

Dit is column 3 in de serie We moeten hier weg.

Niet alleen de Amsterdamse huizen, ook de ruim 600 kilometer aan kades die door de stad cirkelen en haar definiëren, is gebouwd op palen. Zo’n 200 kilometer daarvan staat op instorten en moet de komende zes jaar vanaf de waterkant volledig worden vernieuwd. Met als gevolg een ware volksverhuizing van de eraan aangemeerde waterwoningen.
Eén daarvan is mijn woonark waarop ik al twintig jaar woon met mijn gezin. De meeste van mijn drijvende buren liggen zelfs al ruim dertig jaar aan ‘onze’ kade. Waar we voor de duur van twee jaar heen gaan, hoe dat zal gaan, en wat er met mijn moesvlot gaat gebeuren waarop jaarlijks minimaal twee eendennesten huizen, weten we nog niet.
Een ingrijpende kadevernieuwing die geen Amsterdammer zal ontgaan. Al was het maar omdat er vanwege de werkzaamheden omgefietst zal moeten worden.

We moeten hier weg II: Roerend Goed

01/06/202131/03/2022Marjan Ippel

‘Jullie moeten hier weg, hè?’
De zoveelste kadebuur die me aanklampt naar aanleiding van De Brief die ook op de wal voor opschudding zorgt.
‘Jullie komen toch wel weer terug?’
En dat is de standaard bezorgde reactie. Wij vormen een hechte buurt. Van de drijvende, zowel als de vaste kant. Met als jaarlijks hoogtepunt het kadefeest inclusief sjoelbak, partytent en culinaire huisvlijt.
De buurt die samen onze 80-jarige buurvrouw door lockdown I loodste met boodschappen, anderhalvemetervrijmibo’s en pannetjes eten.
De buurt ook die haar de laatste groet bracht op háár kade.
Van die kade vormen onze arken een onlosmakelijk deel, ook al heten ze officieel ‘drijvende bouwwerken’ en volgens hypotheekbanken zelfs ‘roerend’ in plaats van ‘onroerend goed’.
Wat in bancaire termen zoveel betekent als: vogelvrij.
Nog tot diep in de vorige eeuw vielen woonbootbewoners onder de Wet Woonwagens en Woonschepen, in 1918 aangenomen “om de ‘gewone’ bevolking te beschermen en de openbare orde te handhaven”.*
Woonbootkinderen zouden onder die wet niet welkom zijn geweest op buurtscholen, maar naar de schippersschool zijn verwezen.
En ergens jaren nul van deze eeuw bedacht een wethouder dat ons drijvende rijtje een nautisch knelpunt vormde en daarom subiet onze buurt en zelfs ons stadsdeel uit gedreven zou moeten worden.
Zo formuleert elk nieuw gemeentebestuur een eigen unieke visie op wonen op het water. Nu eens vormen we een karakteristiek stadsbeeld of dé oplossing voor het woningtekort, dan weer zijn we vooral obstakels voor uitzicht en verkoopwaarde van de kapitale kadepanden.
Daar zijn we aan gewend.
Maar als mijn Cees me er de afgelopen decennia op wees dat onze ark nu eenmaal niet zoals de rest van Amsterdam is gebouwd op palen en er dus een moment kan komen dat onze woondroom uiteenspat, vond ik hem een zwartkijker.
Tot nu. Tot De Brief. De Brief die meer vragen oproept dan beantwoordt. Want: we komen toch wel weer terug?
* Zie Afschaffing van de wet op woonwagens en woonschepen.
Tekst & beeld: © Marjan Ippel, 2021

Dit is column 2 in de serie We moeten hier weg.

Niet alleen de Amsterdamse huizen, ook de ruim 600 kilometer aan kades die door de stad cirkelen en haar definiëren, is gebouwd op palen. Zo’n 200 kilometer daarvan staat op instorten en moet de komende zes jaar vanaf de waterkant volledig worden vernieuwd. Met als gevolg een ware volksverhuizing van de eraan aangemeerde waterwoningen.
Eén daarvan is mijn woonark waarop ik al meer dan twintig jaar woon met mijn gezin. De meeste van mijn drijvende buren liggen zelfs al ruim dertig jaar aan ‘onze’ kade. Waar we voor de duur van twee jaar heen gaan, hoe dat zal gaan, en wat er met mijn moesvlot gaat gebeuren waarop jaarlijks minimaal twee eendennesten huizen, weten we nog niet.
Een ingrijpende kadevernieuwing die geen Amsterdammer zal ontgaan. Al was het maar omdat er vanwege de werkzaamheden omgefietst zal moeten worden.

We moeten hier weg I: De Brief

28/05/202131/03/2022Marjan Ippel

Het onheil besloop ons als een kat. Behoedzaam, schijnbaar onbeweeglijk. Onwaarneembaar voor wie niet weet.
Het eerste teken dat er ‘iets’ stond te gebeuren, was het onaangekondigd verschijnen van lukraak geplaatste betonnen plantenbakken op de kade waar kort daarvoor nog auto’s geparkeerd hadden gestaan.
Niet veel later laadden mannen in oranje hesjes vrijwel dagelijks hun driepotige meetapparatuur uit een busje voor een werkdag vol onduidelijke handelingen.
Tenminste, voor mij.
Bijvoorbeeld: een van de twee staand op de brug, handgebaren uitwisselend met de ander op de wal, als leden van een geheim genootschap.
Na hun bezoek stonden er steevast nieuwe getallen (5401, 6952) met witte verf op de stoep geklad. Soms begeleid door een ferme pijl. Soms ook door een forse stip of cirkel. Aan de buitenmuren van de woonpanden verschenen fluokleurige schietschijfjes en spiegelende objectjes gefacetteerd als de ogen van een vlieg. Bij tijden waren die plots ook weer verdwenen of verplaatst.
Op het dieptepunt van de coronacijfers arriveerden de oranje hesjes ’s morgens vroeg in een personenauto met omgekeerd op het dak een minuscule roeiboot in matching kleur die in luttele seconden in het water lag. Ze pasten er net samen in, de oranje hesjes, de knieën bijna in hun nek.
Zo begon een minutieuze roeitocht rond onze woonboten. Ze haalden monsters uit het water. Of stopten die er juist in. Geen idee. Hun antwoorden op onze nieuwsgierige vragen brachten ons niets verder.
Echt serieus werd het toen een Kuifje-achtig duikpak aan een lange rubberen navelstreng als het monster van Loch Ness opdook naast het keukenraam – de apotheose van zich verplaatsende slierten luchtbelletjes, alsof een school vissen dicht onder het wateroppervlak een polonaise deed.
En toen op een dag gleed De Brief door de brievenbus: ‘Tijdelijke verplaatsing woonarken’.
Tekst & beeld: © Marjan Ippel, 2021

Dit is column 1 in de serie We moeten hier weg.

Niet alleen Amsterdamse huizen, ook de ruim 600 kilometer aan kades die door de stad cirkelen en haar definiëren, is gebouwd op palen. Zo’n 200 kilometer daarvan staat op instorten en moet de komende zes jaar vanaf de waterkant volledig worden vernieuwd. Met als gevolg een ware volksverhuizing van de eraan aangemeerde waterwoningen.
Eén daarvan is mijn woonark waarop ik al meer dan twintig jaar woon met mijn gezin. De meeste van mijn drijvende buren liggen zelfs al ruim dertig jaar aan ‘onze’ kade. Waar we voor de duur van twee jaar heen gaan, hoe dat zal gaan, en wat er met mijn moesvlot gaat gebeuren waarop jaarlijks minimaal twee eendennesten huizen, weten we nog niet.
Een ingrijpende kadevernieuwing die geen Amsterdammer zal ontgaan. Al was het maar omdat er vanwege de werkzaamheden omgefietst zal moeten worden.

De Coronajaren XXIV: Liefde in tijden van lockdown

20/04/202128/05/2021Marjan Ippel

Vriendin 1 [in de rij voor een takeaway-cocktail; samenzweerderig]: ‘Ik had gister een date.’
Vriendin 2 [kirt enthousiast]: ‘Vertel!’
1: ‘We hebben uren gepraat. Het ging helemaal vanzelf.’
2: ‘Dus hij is leuk?’
[1 knikt blij]
2: ‘Is-ie knap?’
1 [knikt nog heftiger]: ‘Ik zal je zo z’n Instagram laten zien.’
2: ‘Waar ken je hem van?’
1: ‘Instagram. Aan het begin van de eerste lockdown hadden we al contact.’
2 [quasi-beledigd]: ‘Pardon?’
1: ‘Toen hij erachter kwam dat ik 22 was, zei hij: “Dan temper ik mijn verwachtingen maar een beetje.”’ [giechelt]
2: ‘Hoe oud is hij dan?’
1 [glunderend]: ‘42.’
[2 fluit tussen haar tanden]
1: ‘Ik vond het geen probleem. Hij wel. Ging-ie daarom maar iets met iemand anders beginnen. Maar hij DM’t me toch telkens weer.’
2 [zwijmelend]: ‘Zoeoeoet.’
1: ‘En ik doe niks, hè? Híj begint steeds met DM’en.’
2: ‘En nu?’
[Ze zijn aan de beurt om te bestellen. 2 stapt de drempel over en draait zich naar 1]
2: ‘Wilde jij nou een “Blue Taboo”?’
[1 knikt. 2 loopt naar binnen. Vriendin 3 en 4 sluiten achter in de rij aan]
3: ‘Wat zij allemaal pikt van hem omdat ze in de lockdown niet alleen wil zijn.’
4: ‘Ze is gek.’
3: ‘Weet je hoe hij haar noemt?’
[4 heeft geen idee]
3: ‘Mijn Febo-muur!’
[4 reageert geschokt en lacht dan nerveus]
4: ‘Ik wil niet weten wat hij daarmee bedoelt…’

Tekst & beeld: © Marjan Ippel, 2021

Dit is deel 24, tevens het laatste deel, in de reeks De Coronajaren.

De Coronajaren XXIII: De deal

15/04/202115/04/2021Marjan Ippel

Reporter [in de camera]: ‘Ik sta hier voor het gerechtsgebouw. Al uren geleden zou hier de spraakmakende rechtszaak beginnen tussen de twee eenden die beide hetzelfde nest claimen met de dertien inmiddels uitgekomen eieren. Maar we zien nog geen enkele beweging-’
[Reporter krijgt iets door via zijn oortje en reageert allengs verbaasder]
R: ‘Er zijn nieuwe ontwikkelingen. Naar wat ik nu begrijp zal zo meteen hier buiten een statement worden voorgelezen. Door wie precies en wat dat statement gaat inhouden, is nog niet bekend.’
[Er klinkt geroezemoes onder de aanwezige media. Reporter krijgt opnieuw iets door via zijn oortje]
R: ‘Oké. Ik begrijp dat ze nu onderweg zijn. Nogmaals, wie “ze” zijn en wat ze hier gaan zeggen, daarover weten we nog niets.’
[De deur gaat open. Eend 1 (witte kraag, gele snavel) en Eend 2 (oranje snavel) komen samen naar buiten. Het geroezemoes zwelt aan]
R [fluistert in de microfoon]: ‘Dit is ongekend. Beide partijen komen samen naar buiten.’
Eend 1 [in de klaarstaande microfoon]: ‘Dank voor uw geduld. Wij zullen nu een kort gezamenlijk statement afleggen.’
Eend 2 [komt naast Eend 1 staan en leest van een A-4tje]: ‘Na overleg hebben beide partijen besloten een streep onder deze kwestie te zetten en met een schone lei opnieuw te beginnen. Dat betekent dat de rechtszaak en alle daarmee samenhangende claims per direct van tafel zijn. Dank u.’
[Eend 2 vouwt het A-4tje op en glimlacht naar Eend 1. Reporters steken hun hand op om vragen te stellen]
Eend 1: ‘Wij verzoeken u om ons en de kinderen nu rust en privacy te gunnen.’
[De eenden draaien zich om naar de deur]
R: ‘Maar wie is nou de “echte moeder”? En zijn jullie nu wel of niet moeder en dochter?’
[geroezemoes]
Eend 2 [draait zich terug naar de microfoon]: ‘Dat is een privézaak. Het is nu tijd om te helen. Goedemiddag.’
[Beide eenden waggelen weg. Reporter krijgt weer iets door in z’n oortje]
R: ‘Ik krijg net door dat er op Twitter geruchten gaan over een lucratieve deal tussen beide partijen waarover inderdaad verder niets naar buiten gebracht gaat worden. Wel zou Netflix de hele zaak gaan verfilmen met, wederom volgens Twitter, Katrien Duck in de hoofdrol.’
[Reporter luistert weer]
R; ‘Ook schijnt Eend 2 te hebben afgezien van elke moederlijke aanspraak op de pulletjes en zelfs alweer aan een nieuw nest te zijn begonnen in, jawel, dezelfde lavendelbak. Dat is het voor nu. Zodra we meer nieuws hebben, hoort u het hier het eerst!’

Naschrift Marjan Ippel: Het is nog altijd onduidelijk of de dertien eieren in het nest afkomstig waren van beide eenden of toch exclusief van eentje. Dat de eend met de gele snavel de “echte moeder” van in ieder geval een deel van de kuikentjes is, lijkt mij ondanks die afwijkende snavelkleur nu toch het meest waarschijnlijk…

Wordt ongetwijfeld vervolgd

Tekst & beeld: © Marjan Ippel, 2021
(Foto: ja hoor, net door mij leeggeruimd en daar ligt alweer ei numero uno van de volgende leg)

Dit is deel 23 in de reeks De Coronajaren en deel 8 in de continuing story over het eendennest op mijn vlot. De eerdere delen vind je hier, hier, hier, hier, hier, hier en hier.

De Coronajaren XXII: De waarheidsvinding

13/04/202114/04/2021Marjan Ippel

Onderzoeksrechter: ‘Wat heeft u precies gezien?’
Getuige: ‘Ineens staken er allemaal eigenwijze koppies boven de rand van de lavendelbak uit. Honingkleurige pomponnetjes met snavels. Zoooo schattig!’
O [noteert iets]: ‘Maar wat gebeurde er?’
G: ‘Op een gegeven moment kon de moeder die dondertjes niet meer in toom houden-’
O: ‘De vermoedelijke moeder.’
G: ‘Nee dit was d’r, ondanks de gele snavel. Honderd procent. Zo’n moederinstinct kun je niet faken.’
O: ‘Ik verzoek u zich tot de feiten te beperken. Wat gebéurde er?’
G: ‘Ik denk dat ze wachtte tot alle eieren waren uitgekomen-’
O: ‘Nogmaals, het gaat hier niet om wat u denkt, maar om waarheidsvinding.’
G: ‘Sure. Opeens vloog moeder op, ging voor het vlot in het water liggen en instrueerde de donsballetjes er ook in te springen.’
O: ‘Luisterden ze?’
G: ‘Precies op dat moment begon het keihard te hagelen.’
[geeft met de hand een formaat aan]: ‘Zulke stenen! De piepertjes bedachten zich, bibberend als kleuters die het koude water in moeten voor hun allereerste zwemles.’
O: ‘Hoor ik u zeggen dat ze deze “moeder” niet instinctief volgden? Mogelijk afwezen, zelfs?’
G: ‘Nee, dat hoort u niet. U hoort mij zeggen dat ze heel verstandig even die koude bui afwachtten. Afijn, moeder weer terug op het nest om ze alle dertien onder haar vleugels te nemen als onder een reuzebadlaken.’
O [moet hier onwillekeurig om glimlachen]: ‘En?’
G: ‘Toen de zon weer scheen, deed ze een tweede poging. En ja hoor: plop, plop, plop. Alle dertien het water in voor een wedstrijdje wie het dichtst tegen mama kon aanschuren. In de verte kwamen twee woerden aanzwemmen als grote slagschepen. Eén dook meteen agressief bovenop ma.’
O: ‘Mogelijk “de echte vader”?’
G [smalend]: ‘Eerder een aanrander. Gelukkig werd hij uitgeschakeld door wat ik dan “de echte vader” noem, die vervolgens samen met vrouw en kinderen de einder tegemoet zwom.’
O: ‘“Eind goed, al goed”, hoor ik u zeggen?’

Wordt vervolgd…

Tekst & beeld: © Marjan Ippel, 2021

Dit is deel 22 in de reeks De Coronajaren en deel 7 in de serie over het eendennest op mijn vlot. De eerdere delen vind je hier, hier, hier, hier, hier en hier.

De Coronajaren XXI: Breaking news!

12/04/202114/04/2021Marjan Ippel

Op het vlot staat opnameapparatuur opgesteld. Reporter loopt telefonerend richting de lavendelbak, waarin Eend door de visagist in de make-up wordt gezet.
Reporter [tegen Eend]: ‘Je crypto’s zijn gestort. Kunnen we dan nu beginnen?’
Eend: ‘Moment. Even goed gaan zitten.’
[Eend bolt zich op en maakt zich zo breed mogelijk. Reporter wacht ongeduldig]
R [tot de collega’s]: ‘Camera? Geluid?’
[in de camera] ‘Goedemorgen vanaf het vlot in Amsterdam. We hebben breaking news, mag ik wel zeggen [gniffelt]. Nietwaar?’
[Eend wiebelt ongemakkelijk en knikt]
R: ‘Want…?’
[Eend kijkt wantrouwend]
R [ongeduldig]: ‘Stop maar. Het zou handig zijn als jij je verhaal doet en niet ik. Begrijp je?’
E: ‘Natuurlijk. Sorry. De eieren zijn uitgekomen.’
R: ‘Even wachten op camera en geluid. Kannie? Oké. Goedemorgen vanaf dit Amsterdamse vlot. We hebben breaking news-’
[Er floept een kuikenkopje onder Eend vandaan. En dan nog één en nog één]
E [bezorgd]: ‘Kwik, Kwek en Kwak, wat heb ik nou gezegd? Onder mijn vleugels blijven!’
R [in de camera]: ‘Ja, u ziet het goed: de eieren zijn uitgekomen.’
[tegen Eend] ‘Hoeveel zijn het er?’
E: ‘Daar kan ik niks over zeggen.’
[tot de kuikentjes] ‘Hierrrr!’
R: ‘Ik tel er minstens drie. Wanneer is het begonnen?’
E: ‘Gistermiddag. Ik heb mijn eerste slapeloze nacht er inmiddels opzitten. En dat met die vrieskou. Ik geef het je te doen, die koters onder je buik houden.’
R [ lacht ongemakkelijk]: ‘Dat geloof ik. Zijn ze nu allemaal uit hun ei gekropen?’
E: ‘Daar kan ik helaas geen uitspraak over doen.’
R: ‘Waarom niet?’
E: ‘Mijn advocaat heeft mij geadviseerd hierover te zwijgen in verband met de rechtszaak tegen de twee oplichters die hebben geprobeerd mij te verjagen en toen dat niet lukte, mij tegenover de media te stigmatiseren.’
R: ‘Oplichters?’
E: ‘Je weet over wie ik het heb. Ook jullie zijn kritiekloos meegegaan in dat pathetische verzinsel dat ik hun nest zou hebben geroofd.’
R: ‘We hebben geprobeerd wederhoor te plegen…’
E: ‘Toen jullie je vooringenomen verhaaltje al helemaal klaar hadden mocht ik nog een pakkende soundbite leveren, bedoel je.’
R: ‘Waarom praat je nu dan wel met ons?’
E: ‘Om iets recht te zetten. Nergens in de berichtgeving heb ik teruggelezen of -gehoord dat ik als eerste in deze lavendelbak zat. Dat die twee uitvreters pas dagen later aankwamen, toen ik het voorwerk al had gedaan. Zij hebben míjn rechten met poten getreden, niet andersom.’
R: ‘Maar-’
E: ‘En dan háár “de echte moeder” noemen. Heb je enig idee hoe dat voelt? Of om te moeten horen: “Jij bent een faker” en “schriel en vaal”?’
[verschillende kuikentjes piepen plots onder de buik vandaan]
E: ‘Stil maar, mammie is niet boos op jullie. Nog even lief blijven zitten. We gaan zo.’

Wordt vervolgd…

Tekst & beeld: © Marjan Ippel, 2021

Dit is deel 21 in de reeks De Coronajaren en deel 6 in de serie over het eendennest op mijn vlot. De eerdere delen vind je hier, hier, hier, hier en hier.

De Coronajaren XX: Eieren in lockdown

07/04/202114/04/2021Marjan Ippel

Paasochtend 2021. Terwijl er voor deze tweede lockdownviering eieren bij ons in de steelpan liggen, houdt de mogelijk genderfluïde eend op mijn vlot zeker dertien eieren in lockdown. Volgens onze berekeningen zal het nog pakweg drie weken duren voordat de kuikentjes uit hun schaal breken. Tenminste, als het klopt dat de “echte moeder” zo’n week geleden haar laatste dropping in het nest deed toen genderfluid mum even voor haar inschikte.
Onze angst is alleen dat de surrogaatmoeder de hele broedcyclus in de war heeft geschopt door te vroeg te gaan broeden, waardoor niet alle eieren tegelijk zullen uitkomen. Met alle gevaren en gevolgen voor de pulletjes van dien.
Ook de “echte moeder” zit daar ogenschijnlijk mee. Nog regelmatig komt ze met haar vent de bizarre situatie in ogenschouw nemen. Zo ook vanochtend. Ditmaal blijft het niet bij een snelle inschatting, waarna het ouderpaar weer afdruipt. Het duo lijkt vastberadener. Zelfs vader, die meestal nogal lapswanzig op de achtergrond drijft. Als hij plots op het vlot springt, denken wij even dat het nu dan toch matten gaat worden op deze vredige paaszondag. Intussen probeert moeder opnieuw andere plantenbakken uit. Met haar oranje snavel trekt ze wat blaadjes van takken en poogt ze halfslachtig een kuil te graven, maar uiteindelijk bevredigt dit haar kennelijk niet voldoende.
Háár eieren liggen immers in die ene, onbereikbare lavendelbak. Elk ander nest is slechts surrogaat.
Geheel in de geest van de wederopgestane Heiland werpen de twee uiteindelijk alleen een lankmoedige blik op de genderfluïde broeder vóór ze het vlot afspringen en verder zwemmen. Het lot van hun kinderen in haar/zijn handen leggend.

PS De mogelijkheid bestaat ook nog altijd dat de eieren van twee moeders afkomstig zijn en dat de ene, wellicht zelfs de dochter van de andere, al wél klaar was met leggen en dus voor haar eigen nageslacht op tijd begon met broeden.

Wordt vervolgd?

Tekst & beeld: © Marjan Ippel, 2021
(foto: de zeker 13 eieren in het bewuste nest toen de mogelijk genderfluïde moeder even een frisse neus aan het halen was)

Dit is deel 20 in de reeks De Coronajaren en deel 5 in de serie over het eendennest op mijn vlot. De eerdere delen vind je hier, hier, hier en hier.

De Coronajaren XVIII: Coronalijer

01/04/202106/04/2021Marjan Ippel

De premier: ‘Ja voorzitter, ik heb dat inderdaad in vertrouwen gezegd over fractievoorzitter, maar-’
Fractievoorzitter: ‘Dit is toch onbestaanbaar? Een premier die zich zo uitlaat over collega-politici!’
P: ‘Nogmaals, dat was in vertrouwen, voorzitter.’
F: ‘Dus het mag, zolang het maar niet openbaar wordt? De premier is zo niet geloofwaardig meer, voorzitter.’
P: ‘Dat moet u zeggen. Ik heb net ook met rode oortjes gelezen wat u over mij zei.’
F [verontschuldigend]: ‘Ik ben nu eenmaal de luis in de pels van deze Kamer, voorzitter.’
P: ‘En daar gelden geen regels van fatsoen voor?’
F: ‘Mooi om het woord “fatsoen” uit uw mond te horen, na hoe u mij omschreef in de verkenningsgesprekken.’
P: ‘Laten we het even omdraaien. Waar heeft u mij de afgelopen jaren in de Kamerdebatten niet allemaal mee vergeleken?’
F: ‘Dat heb ik met open vizier gedaan. U kon er onmiddellijk op reageren. Wat u ook bepaald niet naliet.’
P: ‘Nu ben ik ineens verantwoordelijk voor de verruwing van de taal in deze Kamer?’
F [cynisch]: ‘U? Nee, u bent het toonbeeld van beschaafde conversatie.’
P: ‘Kom, kom, uiteindelijk hebben we toch allebei niets gezegd wat niet met twee weken wijn en koffie drinken opgelost kan worden? [Hem schiet iets te binnen] Da’s waar ook. U bent geheelonthouder.’
F [verontwaardigd]: ‘Voorzitter, nu begint hij gewoon weer!’
Kamerlid [in de interruptiemicrofoon]: ‘Gezellig hoor heren, dit onderonsje. Maar uw akkefietje komt niet in de buurt van hoe ik door u beiden werd omschreven tijdens de verkenningen.’
P & F [simultaan verbaasd]: ‘Maar u lééd toch ook aan corona?’

Op donderdag 1 april 2021 werd het eerste Kamerdebat van de nieuw gekozen Tweede Kamer gevoerd over de uitgelekte notities van de vertrouwelijke gesprekken die verkenners Ollongren en Jorritsma met de 17 fractievoorzitters hielden. Premier Rutte vroeg de fractievoorzitters voor aanvang van het debat voorzichtig met elkaar om te gaan, om te voorkomen dat er eerst ‘weer twee weken wijn en koffie bij elkaar gedronken’ moest worden, voordat de kabinetsformatie verder zou kunnen gaan.

Tekst & beeld: © Marjan Ippel, 2021

Dit is deel 18 in de reeks De Coronajaren.

De Coronajaren XVII: Kwaaknieuws

30/03/202101/04/2021Marjan Ippel

Reporter: ‘Goedemorgen, Kwaaknieuws. Mag ik u iets vragen?’
Eend: ‘Nee.’
R: ‘Er gaan geruchten dat u-’
E: ‘Ik zei “nee”.’
R: ‘Morgen verschijnt er een groot stuk in Kwaaknieuws. Met of zonder uw toestemming. Ik geef u de kans om uw kant van het verhaal te vertellen.’
E: ‘Er is geen verhaal. Laat me met rust.’
R: ‘Wilt u niet dat de waarheid wordt verteld?’
E: ‘Ik wil in alle rust m’n eieren uitbroeden. Dat wil ik.’
R: ‘Dat begrijp ik. Daar gaat het hier ook om. Het schijnt dat u-’
E: ‘Het schijnt dat jij een dove kwartel bent. Dan zeg ik het wat harder: Rot op!’
R: ‘Ik zie dat u een gele snavel heeft en een witte kraag. Hebben niet alleen woerden dat?’
E: ‘Gij zegt het.’
R: ‘Wij hebben er een stadsecoloog bijgehaald en die bevestigt dat vrouwtjeseenden een oranje snavel hebben en woerden-’
E: ‘Wat is je punt?’
R: ‘Heeft u dit nest geroofd? Bent u een kraker?’
E: ‘Ik ben een kwaker. En ik heb hier geen tijd voor. Ik moet m’n eieren omdraaien.’
R: ‘Ik wil best geloven dat het uw eieren zijn, maar bent u de moeder of de vader? Of wellicht de dochter?’
E: ‘Nou moet jij eens even goed luisteren: al ben ik de opa, wat doet het er toe als deze pulletjes maar gezond en veilig op de wereld komen?’
R [noteert sensatiebelust]: ‘Aha, dus u bent de opa? Vandaar uw vale kleuren en schriele lijf.’
E [draait zuchtend de eieren, met de rug naar de reporter toe]: ‘Whatever.’
R: ‘Waar is de moeder? Ik heb gehoord dat zij elke ochtend tevergeefs komt kijken of ze op haar eigen nest kan. Dat ze zelfs een paar keer bovenop u is gesprongen, omdat ze echt haar ei kwijt móest.’
E [trekt met de gele snavel donsjes uit het lijf en schikt die zorgvuldig op het nest]: ‘Ik herken mij hier niet in. [mompelend] Coronalijer.’

Wordt vervolgd?

Tekst & beeld: © Marjan Ippel, 2021

Dit is deel 17 in de reeks De Coronajaren en deel 4 in de serie over het eendennest op mijn vlot. De eerdere delen vind je hier, hier en hier.

De Coronajaren XV: Stempret

18/03/202130/03/2021Marjan Ippel

Buurman 1 [stopt een vuilniszak in de container]: ‘Waarom ik denk dat jongeren massaal zijn gaan stemmen?’
Buurman 2 [houdt een vuilniszak vast]: ‘Is toch opvallend, niet dan?’
1: ‘Die vervelen zich kapot, man! Zelfs stemmen is nu een uitje.’
2: ‘Denk je?’
1: ‘Het is net als je vakantie plannen: eerst ga je bedenken op wie je gaat stemmen en online programma’s vergelijken. Allemaal “vakantievoorpret”.’
2: ‘Ik betwijfel of dat is gebeurd.’
1: ‘Misschien niet. Maar de volgende fase is zeker niet overgeslagen.’
2: ‘Welke?’
1: ‘De stemlocatie uitzoeken. Bij een van die cultuurhuizen naar binnen stappen voelt als een exotische vakantie nu ze al maanden dicht zijn. Ik weet zeker dat er lang over gedubd is: stemmen vanaf je fiets bij de RAI, of toch naar Lola Luid?’
2: ‘Maar hoe lang duurt dat stemmen helemaal?’
1: ‘Dat maakt voor die TikTok-generatie niks uit. Zo’n filmpje duurt ook maar een paar seconden.’
2: ‘Zit wat in.’
1: ‘Dan de grote vraag: wat trek ik aan? Eindelijk weer eens een gelegenheid om iets anders dan die eeuwige joggingbroek te dragen.’
[2 zwijgt en kijkt naar z’n eigen joggingbroek]
1: ‘Vervolgens nemen ze een vakantieselfie in het stemhokje, maken een vakantiefilmpje van de wachtrij, het décor, whatever. De Tolhuistuin had zelfs een silent disco en een photo booth. I rest my case.’
2: ‘Slim.’
1: ‘En dat wordt gepost alsof ze op microvakantie waren.’
2 [lacht]: ‘Microvakantie?’
1 [knikt]: ‘Volgt de napret. De jaloerse commentaren: “Was jij in de Melkweg? Cool!”’
2: ‘Ik was gewoon om de hoek, in het bejaardentehuis.’
1 [schudt medelijdend het hoofd]: ‘Jij bent dan ook overduidelijk geen jongere. Tot slot het vakantiesouvenir: het rode potlood. Massaal meegenomen als tastbare herinnering aan de microvakantie.’
2: ‘Om op Marktplaats te verkopen, bedoel je.’
1 [geïrriteerd]: ‘Ook goed.’
2 [nadenkend, terwijl hij de vuilniszak in de container werpt]: ‘Ik voel wel wat je bedoelt. Ik moet dus iets verzinnen waardoor die pubers van mij de vuilniszak buiten zetten gaan zien als een microvakantie…’

Tekst & beeld: © Marjan Ippel, 2021
(Foto: stemlocatie De Melkweg, de kleine zaal, Amsterdam)

Dit is deel 15 in de reeks De Coronajaren.

De Coronajaren XII: Co-eierschap

09/03/202114/04/2021Marjan Ippel

Vriendin 1 [in de rij voor de click&collect-balie van de DIY-zaak]: ‘Hoe is het met je eenden?’
Vriendin 2: ‘Breek me de bek niet open.’
1 [lacht]: ‘Nog altijd een soap?’
2: ‘Het wordt alleen maar soapier.’
1: ‘Vertel.’
2: ‘Moeder en haar vermoedelijke dochter leggen nu om beurten een ei in de lavendelbak.’
1: ‘OMG.’
2: ‘Ja! Nu nog geen probleem omdat ze hun ei droppen en weer wegvliegen. Maar als alle eieren gelegd zijn, moet er de klok rond gebroed worden. En wat dan?’
1 [zich verkneukelend]: ‘Een catfight!’
2: ‘Of ze laten allebei het nest in de steek. Kan ook.’
1: ‘En dan eet jij dagenlang eendeneieren.’
2 [geschokt]: ‘A, nee!’
1: ‘Lekker hoor. Nooit gegeten bij de Chinees?’
2 [rilt bij de gedachte]: ‘Maar dit is nog niet alles. Mijn broer beweert dat “dochter” helemaal geen vrouwtje is. Volgens hem is het een mannetje dat zijn kleuren verloor dankzij de door corona veroorzaakte overbevolking. Of zoiets.’
1: ‘Maar mannetjes zitten toch nooit op nesten?’
2: ‘Misschien is het wel een non-binary of genderqueer eend. Weet jij veel.’
1: ‘Met een moedersyndroom? Maar gaat die dan ook broeden?’
2: ‘Dunno. Voorlopig ga ik uit van twee vrouwtjes die aan co-eierschap doen.’
1: ‘Zou gewiekst zijn. Dan hebben ze allebei hun vlerken meer vrij tijdens de broedtijd.’
2: ‘En de jonkies hebben meer kans op overleven met twee moeders die ze langs alle gevaren laveren.’
1: ‘Wow. Zo revolutioneert corona misschien wel de eendenbroed!’
2 [nadenkend]: ‘Met nog meer overbevolking tot gevolg…’

Wordt vervolgd?

Tekst & beeld: © Marjan Ippel, 2021
(foto: Dit is een foto van de “dochter” (met witte kraag). De foto bij de vorige column is er een van de “moeder”)

Dit is deel 12 in de reeks De Coronajaren.

De Coronajaren XI: Kapplicht

05/03/202105/03/2021Marjan Ippel

Klant 1 [kijkt goedkeurend om zich heen]: ‘Wow, ziet er Corona-proof uit met die spatschermen tussen de stoelen.’
Kapper: ‘Het heeft in ieder geval niet aan ons gelegen als we weer drie maanden dicht moeten.’
Klant 1: ‘Please, dat overleeft mijn haar niet nog een keer.’
Kapper [voelt aan haar haar en lacht]: ‘Inderdaad.’
Oudere Klant 2 komt binnen: ‘Goeiemorgen. Wat fijn dat jullie weer open zijn!’
Kapper: ‘Ja, hè? Ik dank premier Rutte elke morgen op mijn knietjes.’
Klant 2 [trekt jas uit]: ‘Snap ik. Vind je het goed als ik geen mondkapje draag?’
Kapper [verbaasd]: ‘Nou, eh…’
Klant 2 [loopt door]: ‘Oké?’
Kapper: ‘Wij moeten ons aan de regels houden. Het is de wet.’
Klant 2: ‘Ja, weet ik wel. Ik heb zelf ook een winkel, hoor. Maar vind je het goed?’
Kapper: ‘Wij mogen u niet bedienen zonder mondkapje.’
Klant 2: ‘Bij die andere kapper mocht het wel.’
Kapper: ‘Tja…’
Klant 2: ‘Ik heb er niet eens een bij me, dus… Vind je het erg?’
[Kapper is beduusd]
Klant 1: ‘Het is niet alleen aan de kapper om hierover te beslissen. Ik vind het in ieder geval niet goed.’
Klant 2: ‘Pardon?’
Klant 1: ‘U speelt ook met mijn gezondheid. En daar heb ik net zo goed iets over te zeggen.’
Klant 2: ‘Dan moet ik dus eerst naar huis om er één op te halen?’
Klant 1: ‘Tja, hoe lang bestaat die mondkapjesplicht nu al? O ja, ruim drie maanden!’
Kapper [gehaast]: ‘Ik heb wel een mondkapje voor u.’
Klant 1: ‘En anders ik wel.’
[Klant 2 krijgt twee mondkapjes aangereikt en neemt er één aan]
Kapper [ opgelucht]: ‘Koffie?’

Tekst & beeld: © Marjan Ippel, 2021

Dit is deel 11 in de reeks De Coronajaren.

De Coronajaren X: Familieruzie?

04/03/202114/04/2021Marjan Ippel

Moeder via Facetime: ‘Dus jouw eend heeft corona? Het moet niet gekker worden.’
Dochter via Facetime [zucht]: ‘Nee, je luistert niet.’
M: ‘Jij zegt net-’
D: ‘Dat “mijn” eend een coronaslachtoffer is. Da’s iets anders.’
M: ‘Hoe dan?’
D: ‘Dankzij het virus was er nauwelijks verkeer in de grachten. Heerlijk, maar daardoor hebben veel meer watervogels het overleefd.’
M: ‘Klinkt niet als slachtoffers.’
D [negeert moeder]: ‘En nu zijn er dus teveel watervogels voor de hoeveelheid water. Vooral meerkoeten.’
M: ‘De coronawinnaars?’
D: ‘En die meerkoeten zijn nu hun veel te krappe territorium op bloedige wijze aan het verdedigen. Tegen elkaar, maar dus ook tegen “mijn” eend.’
M: ‘Ah.’
D: ‘Dus “mijn” eend, die al jaren haar nest maakt op mijn vlot, komt samen met haar kerel van dit seizoen weer de lavendelbak inspecteren. Precies zoals vorige lente en alle lentes daarvoor.’
M: ‘Schattig toch?’
D: ‘Eerst een paar keer de condities van het nest checken. Dan proefzitten. En dat allemaal terwijl pa in de buurt rondzwemt om eventueel gevaar af te wenden.’
M: ‘Ik voel een “maar” aankomen.’
D: ‘Ja, want die playboy kan zelfs dat niet.’
M: ‘Hm.’
D: ‘Elke keer worden ze belaagd door zo’n militante meerkoet die op bloed uit is. En wie gaat er als eerste vandoor?’
M [geërgerd]: ‘Mannen! En nu?’
D: ‘Is het drama compleet. Want nu zit er een andere eend op ma’s nest mijn lavendel te slopen. Ik vermoed zelfs haar bloedeigen dochter!’
M: ‘Ach, een familieruzie? Corona maakt meer kapot dan je lief is…’

Wordt vervolgd?

Tekst & beeld: © Marjan Ippel, 2021

Dit is deel 10 in de reeks De Coronajaren.

De Coronajaren VII: Grumpy Old Men

18/02/202130/03/2021Marjan Ippel

Grumpy Old Man 1: ‘Wat een soap.’
Grumpy Old Man 2: ‘Vol tweederangs soapies.’
1: ‘Dat die wraakengel roept dat Nederland bevrijd is omdat de avondklok werd verboden.’
2 [boos]: ‘Een gotspe!’
1: ‘Nederland is geen rechtsstaat, behalve als hij gelijk krijgt. Dan ineens toch wel. Puur Trumpisme.’
2 [gniffelt]: ‘Zijn juridische handlanger heeft ook wel iets weg van Giuliani. Net zo’n permanent verontwaardigd hoofd. Alleen met haar.’
1 [gniffelt nu ook]: ‘Die rechter was trouwens ook niet mis. Koketteren met je digibetie is wel erg 1999.’
2: ‘Ze wist zelfs nauwelijks hoe de microfoon werkte. Terwijl ze toch klonk of ze de uitvinding ervan nog heeft meegemaakt.’ [lacht besmuikt]
1[grimlachend]: ‘Net als jij?’
[weer neutraal]: ‘En dan tot twee keer toe “Viruswaanzin” stamelen.’
2: ‘Kom op, zo heette die club eerst toch ook? Da’s net als Prince die woedend werd wanneer iemand z’n nieuwe naam “TAFKAP” niet meteen paraat had. En wie kan nog bijhouden hoe Kanye West tegenwoordig heet? Zíj vast niet.’ [schaterlacht]
1 [nadenkend]: ‘“Ye”? Of is dat ook alweer achterhaald?’
[plots samenzweerderig]: ‘Die landsadvocaat dan? Met z’n vuurrode appelwangetjes en gehakkel. Wist z’n mammie wel waar-ie uithing?’
2: ‘Dat zeg ik: één grote soap.’
1: ‘Nee, dat zei ik.’
2: ‘Jij? Ken jij dat woord dan?’ [proest]
1 [negeert boos zijn buurman]: ‘En die avondklok is nou juist de enige maatregel die vrijwel niemand extra treft: we mochten toch al nergens heen en niks doen… Hoelang zitten jij en ik hier nou al met elkaar opgescheept in dit holle theater?’
2: ‘Levenslang?’ [schatert]
1 [negeert 1 opnieuw]: ‘En iedereen die na negenen wél iets moet, krijgt ontheffing. Welkom in de polder.’
2 [complotterig]: ‘Mevrouw had zo’n ontheffingsbriefje al in d’r toga zitten, hè?’
1 [knikt veelbetekenend]: ‘Wie ook lekker op dreef was: Van Dissel. Met z’n computermodellen die ineens een even grote afwijkingsmarge blijken te hebben als de gemiddelde weerkaart. Het zou vandaag droog blijven. En kijk: het plenst. Nou híj weer.’

Op dinsdag 16 februari 2021 besliste de voorzieningenrechter dat de avondklok per direct moest worden opgeheven. De Staat ging hiertegen in hoger beroep en verzocht de rechtbank om nog diezelfde middag de afschaffing op te schorten tot de uitspraak in het hoger beroep op vrijdag. De Grumpy Old Men (van The Muppet Show) refereren naar de live streaming van die tweede rechtszitting van dinsdag.
Meningen opgetekend in deze dialoog zijn uitsluitend die van de Grumpy Old Men en niet die van, noch de verantwoordelijkheid van, de beheerder/auteur van deze website.

Tekst & beeld: © Marjan Ippel, 2021

Dit is deel 7 in de reeks De Coronajaren.