Krijg ik net een uitbrander, omdat ik zat te praten tijdens de les. Niet mijn les, maar de online les van mijn dochter, aan de andere kant van de deur. Het was dan ook niet de lerares, maar zíj die mij een verbale corrigerende tik uitdeelde.
Vandaag weer een oefening in stilte, acht volle lesuren lang.
‘Zen’, hoor ik sommigen al zeggen. Dit is niet alleen een lesuur voor haar, maar ook een leermoment voor jezelf. Een cadeau! Hoeveel mensen gaan niet voor heel veel geld op stilteretraite? Je komt er als een ander mens weer uit, herboren. En dat gratis en voor niks.
Blablabla.
“Sssttt!”
Vaak zie ik echt wel de positieve kanten in van deze ‘bezinningstijd’. Van wat veel mensen onze ‘saving grace’ noemen. Ja, ook ik hoor de vogeltjes de laatste weken luid en duidelijk kwetteren, ook ik geniet van de stilte – afgezien van het feit dat aan de andere kant van het water de auto’s, motoren en vrachtwagens weer als vanouds langs razen.
En ik wéét hoe zwaar zoveel andere mensen het hebben, hetzij ziek of ziekenverzorgend. Hetzij dak- of werkeloos. Oud, bang en eenzaam, nu zelfs de thuiszorg vaak niet meer langskomt.
Ik mag niet klagen. Ik mag niet klagen. Ik mag niet klagen.
Wanneer is het pauze?
Tekst & beeld: © Marjan Ippel, 2020