Ik moet bekennen dat ik het wel fijn vind zo. Niet de hele dag door dat amicale gehug en gezoen met Jan en alleman. ‘Geen handen schudden’ is de corona-regel waar ik dan ook het minste moeite mee heb.
Het scheelt bovendien heel wat ongemakkelijke situaties. Zoals het je moeten afvragen of de ander een hugger of een zoener is. En indien het laatste, hoeveel zoenen? Op z’n Antwerps één, op z’n boomers’ twee, op z’n X-ers drie, of op z’n Frans vier*?
Onzinnig vind ik de officieuze coronabegroeting waarbij de ellebogen tegen elkaar worden gehouden alsof je bij elkaar incheckt (‘Sorry, niet gelukt. Probeer het nog een keer!’). Ook moet ik de eerste twee mensen nog tegenkomen met elk een bovenarm van 75 centimeter lang, voor de broodnodige anderhalve meter afstand.
Dat je je familie, geliefde, kinderen en beste maatje ter begroeting wilt knuffelen, snap ik. Maar hoeveel van de mensen over wie jij dagelijks in een split second moet inschatten welke begroetingswijze aan de orde is, wil je ook echt lijfelijk benaderen?
Daarom bevalt mij de Japanse groet prima: de handen met de vingers omhoog plat tegen elkaar gedrukt, gevolgd door een lichte buiging. Respectvol en elegant. En geschikt voor iedere situatie, wat zorgt voor een prettige overzichtelijkheid in het groeten.
Ik houd hem erin. Ook post-corona.
*Lang niet overal in Frankrijk wordt vier keer gezoend. Parijzenaren houden het op twee en vinden vier maar provinciaals. In de Champagnestreek is vier de norm.
Tekst & beeld: © Marjan Ippel, 2020