Ik mag niet hardop praten, bellen of muziek luisteren, zelfs niet zomaar op blote voeten door de woonkamer (míjn kantoor) sluipen. Mijn mobiel staat op ‘mute’, thuisyoga doe ik ver voor schooltijd en wil ik naar de wc, moet ik om toestemming vragen.
Mijn dochter heeft namelijk online les in het aangrenzende kamertje.
Onder normale omstandigheden is het al een uitdaging om deze gehorige woonboot met z’n vieren te delen, maar sinds hier naast mijn thuiskantoor zowel een thuisschool als een thuisuniversiteit zijn gevestigd, is de term ‘uitdaging’ niet meer geheel dekkend.
Schijnt de zon, verplaats ik mijn kantoor (lees: iPhone en laptop) simpelweg naar het vlot. Ware het niet dat daar nu een nogal opvliegerige aanstaande moeder eend haar kraamkamer heeft ingericht.
Normaal krijg je als ouder weinig mee van de scholing van je eigen kind. Je komt hooguit eens tien minuten naar school om wat gemeenplaatsen over de cijferlijst aan te horen. Maar nu assisteer ik bij een gesproken boekrecensie die naar de lerares Engels moet worden geappt, ben ik conciërge, leerkracht, wandelende encyclopedie en onderwijsassistent ineen.
En eerlijk is eerlijk, hoe vaak heb ik niet gewenst om een vlieg op de muur in de klas van mijn kind te zijn?
Alleen die strenge geboden: alsof niet zíj, maar ik weer in de schoolbankjes zit.
Tekst & beeld: © Marjan Ippel, 2020
